Είχα μείνει να τον κοιτάζω. Δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Το βλέμμα του που κάρφωνε απροκάλυπτα το δικό μου με έκανε να κοκκινίσω τόσο πολύ που χαμογέλασε στραβά ξέροντας πως αυτός το προκαλεί.
Το υπόλοιπο βράδυ πέρασε το ίδιο αμήχανα. Εγώ να μιλάω με όλους εκτός από τον Lois και εκείνος να ψάχνει ευκαιρία για να με φέρει σε δύσκολη θέση. Κάπου στις 12 άρχισα να νυστάζω. Αν και είχα βολευτεί στην αγκαλιά του Πέτρου ήρθε η ώρα να πάω στο δωμάτιό μου. Καληνύχτισα τα παιδιά και πήγα στο δωμάτιο μόνη, παρόλο που ο Πέτρος επέμενε να με συνοδεύσει μέχρι το δωμάτιό μου. Του υποσχέθηκα όμως πως αύριο θα παίρναμε μαζί πρωινό.
Περπατούσα μόνη στον διάδρομο μέχρι που άκουσα αυτή την μελωδική φωνή να φωνάζει το όνομά μου. Γυρνώντας το κεφάλι κοίταξα τον κοκκινομάλλη πειρασμό να έρχεται προς το μέρος μου λαχανιασμένος.
-Χαίρομαι που σε πρόλαβα. μου είπε στα αγγλικά.
-Έγινε κάτι; Τον ρώτησα αθώα.
-Ήθελα να περπατήσω μαζί σου.
-Γιατί;
-Γιατί όχι; Με ρώτησε με παιχνιδιάρικη διάθεση.
-Γιατί ναι; Του απάντησα στον ίδιο τόνο και ξεκινήσαμε να περπατάμε.
Δεν μπορούσα να πω λέξη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου προκαλούσε αμηχανία και μόνο η παρουσία του δίπλα μου. Το άρωμά του τρύπωνε στα ρουθούνια μου, προκαλώντας μια ακόρεστη επιθυμία να το μυρίζω συνέχεια. Το βήμα μας, χαλαρό και συγχρονισμένο σε πλήρη αρμονία. Τα μάτια μου όμως... πότε κοίταζαν το πάτωμα και πότε ευθεία. Αδυνατούσα να γυρίσω προς το μέρος του. Είμαι σίγουρη ότι θα έχανα την ισορροπία μου μόνο με ένα του βλέμμα. Τι μου συμβαίνει;
-Δεν μιλάς πολύ. Είπε και γέλασα γλυκά καθώς εκείνος περνούσε τα χέρια του πάνω από το σβέρκο προσπαθώντας να τεντωθεί.
-Δεν είναι αυτό...
-Τότε; Σου προκαλώ αμηχανία Ζωή; Με ρώτησε σαν να το διασκέδαζε. Πρέπει να περάσω στην αντεπίθεση.
-Μπορεί. Του απάντησα και σταμάτησε μπροστά μου. Μην λυγίσεις τώρα Ζωή. Όχι τώρα που έχει στρέψη όλη του την προσοχή πάνω σου!
-Σου προκαλώ αμηχανία; Με ξανά ρώτησε σοβαρός κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια.
-Εσύ τι πιστεύεις;
-Μην παίζεις με τις λέξεις.
-Ναι. Του είπα και συνεχίσαμε να περπατάμε αμίλητοι.
أنت تقرأ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}
عاطفيةΕίμαι η Ζωή, είμαι 19 ετών και σπουδάζω στην καλύτερη πόλη της Ελλάδας· την Θεσσαλονίκη! Κόπιασα πολύ για να τα καταφέρω και νομίζω πως πια δεν μου λείπει τίποτα... Έχω τις φίλες μου, την πόλη μου, την σχολή που μου αρέσει και το εδώ και δύο χρόνια...
