ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 30

Τέσσερις μήνες. Τόσοι πέρασαν από τότε που κατέβηκα στην Αθήνα. Από τότε που κατάλαβα πως ο Φοίβος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη με μοναδικό στήριγμα μου την Ελπίδα, που την είχα τρελάνει με την μιζέρια μου και τον Πάρι από το τηλέφωνο που προσπαθούσε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

-Έλα ρε ζουζούνι. Κάν'το για μένα. με παρακάλεσε η Ελπίδα και ξεφύσηξα.

-Δεν έχω όρεξη ρε αγαπάκι. Μια άλλη φορά.

-Ως εδώ. μου φώναξε και όλο το αμφιθέατρο γύρισε να μας κοιτάξει. Ρεζιλίκι.

-Της δείχνω το σχέδιο μα αυτή επιμένει να το κάνει λάθος. Έσπευσε να δικαιολογήσει το ξέσπασμα και εγώ κατέβασα το κεφάλι κατά κόκκινη από την ντροπή μου.

Μόλις βγήκαμε από την αίθουσα με τράβηξε σε μια γωνία και με κοίταξε θυμωμένη.

-Ως εδώ Ζωίτσα. Δεν σε περιμένω άλλο. Σε άφησα να κλαις τέσσερις μήνες τώρα. Δεν βγαίνεις, δεν μιλάς πολύ, δεν τρως. Κοντεύεις να ρέψεις ρε πουλάκι μου. Και όλα αυτά γιατί; Για τον μαλάκα τον Αθηναίο.

-Ελπίδα.

-Κουβέντα! Ξέσπασες, έγινες κομμάτια και τώρα φτάνει. Το βράδυ θα βγούμε. Πρώτα όμως πρέπει να φας. Με μάλωσε και με οδήγησε με το ζόρι στην λέσχη.

Είχε δίκιο. Έπρεπε επιτέλους να βγω. Να ξεχάσω τον Φοίβο. Τον ηλίθιο, τον ανεγκέφαλο, τον μαλάκα...που ακόμα τον αγαπάω και δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω. Που θέλω να τον πάρω τηλέφωνο, αλλά τα λόγια του παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό μου και πάντα εγκαταλείπω την κάθε προσπάθεια. Γιατί να μου το κάνει αυτό; Γιατί θα πρέπει να με πονάει έτσι; Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου και πείθω τον εαυτό μου να βγει. Πρέπει να συνεχίσω. Πρέπει να μάθω να ζω χωρίς τον Φοίβο.

Το μεσημέρι είχε έρθει και γω έφυγα γρήγορα για την σχολή ζαχαροπλαστικής. Όλες αυτές τις μέρες ο Μάνος προσπαθεί να με βοηθήσει να ξεπεράσω τον Φοίβο, αλλά ξέρω πολύ καλά που το πάει. Ακόμα έχει αισθήματα για μένα και όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει είναι πια ολοφάνερο.

-Γεια σου ζουζούνι. μου είπε ο Μάνος και με φίλησε στο μάγουλο.

-Γεια σου Μάνο. του είπα και τραβήχτηκα. Πρέπει να του κόψω τα πολλά πολλά δικαιώματα.

-Πως είσαι εσύ; Με ρώτησε και μου έπιασε το χέρι, αλλά αμέσως το τράβηξα.

-Καλά, μωρέ.

-Ζωή.... Ξέρω πως σε πλήγωσε πολύ αυτός ο....

-Σταμάτα!

-...αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κλειστείς στον εαυτό σου. Γιατί δεν προχωράς την ζωή σου με κάποιον άλλο;