ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Kεφάλαιο 38

Δεν ξέρω πόση ώρα έκλαιγα. Τα μάτια μου πονούσαν, έτσουζαν. Τα πόδια μου λυγισμένα, δεν ξεκολλούσαν από το έδαφος. Και γω άδεια. Ψυχικά νεκρή. Εκείνη την μέρα έχασα το γέλιο μου, τον άνθρωπό μου, τον εαυτό μου.

-Είσαι καλά; Με ρώτησε ένας περαστικός βλέποντάς με έτσι και του κούνησα θετικά το κεφάλι.

Πήγα να του μιλήσω, αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν. Είναι λες και μαζί με τον Φοίβο έφυγαν και αυτές. Με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και με έβαλε σε ένα ταξί. Λίγο πριν μπω του ψιθύρισα ένα αδύναμο "ευχαριστώ" και έφυγα. Ο ταξιτζής με κοίταγε χαμένος. Την πιο χαρούμενη περίοδο του χρόνου, τα Χριστούγεννα, εγώ είμαι άδεια. Κοίταγα την χαρούμενη πόλη στολισμένη, με τα χιλιάδες μικρά λαμπιόνια και τους ανθρώπους να γιορτάζουν, να διασκεδάζουν... και γω; Γιατί όταν άγγιξα για λίγο την αγάπη η μοίρα βάλθηκε να μου την πάρει πίσω;

Έστειλα μήνυμα στον Πάρι πως πάω σπίτι και όταν έφτασα έπεσα με φόρα πάνω στο κρεβάτι. Ήμουν άδεια. Αισθανόμουν άδεια. Δεν μπορείς να περιγράψεις με λόγια αυτό που νιώθω. Είναι λες και κάποιος έτσι στα ξαφνικά, ξερίζωσε ότι πιο όμορφο είχα και το έστειλε στα σκουπίδια. Πως γίνεται; Πως ζεις μετά από αυτό;

Έμεινα μέχρι το πρωί ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Έψαχνα να βρω τον λόγο. Τι είχε συμβεί. Πως γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να χάνεται έτσι μια αγάπη; Πως γίνεται να σου περνάει ξαφνικά; Γιατί γίναμε έτσι αγάπη μου; Γιατί Φοίβο μου; Τι έκανα; Τι έκανα λάθος; Γιατί μου το έκανες αυτό;

Ερωτήσεις χιλιάδες στο μυαλό μου, μα απάντηση καμιά. Κοίταξα για μια στιγμή το κινητό μου. Οχτώ το πρωί και καμία κλήση, κανένα μήνυμα. Τόσο ηλίθια που πίστεψα πως μπορεί να το μετάνιωσε. Πως μπορεί να έκανε πίσω. Πως θα με έψαχνε.

Αυτό ήταν λοιπόν. Χώρισα. Τώρα αρχίζω σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ. Τώρα καταλαβαίνω πως έμεινα μόνη. Κλείνω τα μάτια μου και οι μνήμες μας γεμίζουν το μυαλό μου. Οι σκηνές που ζήσαμε, τα πρωινά που ξυπνήσαμε μαζί, τα φιλιά, τα χάδια. Πόσο θα μου λείψουν. Κάθε φορά που με αγκάλιαζε, που κολλούσε το σώμα του στο δικό μου. Ο τρόπος που με κοιτούσε. Τα μάτια του, τόσο μεγάλα και εκφραστικά. Μου μιλούσε κι εγώ χανόμουν σ αυτά... τόσο έξυπνος.. Λάτρεψα το χιούμορ του, τις ατάκες του, τις σκέψεις του. Ο μόνος άνθρωπος που πραγματικά λάτρευα να μιλάω ώρες μαζί του. Που δεν φοβόμουν να δεθώ, να κάνω όνειρα για το μέλλον. Μαζί του ρίσκαρα τα πάντα. Ακόμα και την καρδιά μου. Και την έχασα μόλις άκουσα την λέξη "τελος".