ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 4

-Περίμενες ώρα; Με ρώτησε ο Φοίβος.

-Όχι πολύ. ψέλλισα προσπαθώντας να φανώ αδιάφορη. Γιατί δέχτηκα να βγω;

-ΟΚ. Πάμε; Με ρώτησε χαρούμενα κρατώντας το κράνος του.

-Με..με την μηχανή; Τον ρώτησα κάπως φοβισμένα.

-Ναι. Γιατί;

-Δεν μπορώ. Έπεσα από ένα μηχανάκι στο γυμνάσιο και μου έχει μείνει ψυχολογικό. Δεν μπορώ να ξανά ανέβω σε μηχανή. Του είπα μαρμαρωμένη. Εκείνος ήρθε προς το μέρος μου και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

-Αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να ξεπεράσεις τον φόβο σου. Σου υπόσχομαι ότι θα οδηγάω προσεχτικά και αν δεν αντέχεις κατεβαίνουμε και πάμε με τα πόδια. Με εμπιστεύεσαι; Με ρώτησε και ξεροκατάπια. Για κάποιο λόγο τα υπέροχα μελί του μάτια μου έβγαζαν εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια. Χωρίς να το καταλάβω κούνησα καταφατικά το κεφάλι και μου έδωσε το κράνος του.

Σε όλη την διαδρομή προσευχόμουν να κατέβω ζωντανή. Εκείνος δεν σταμάτησε να γελάει μαζί μου, ειδικά όταν τον έσφιγγα λίγο παραπάνω από τον φόβο μου.

-Που πάμε; Τον ρώτησα όταν σταματήσαμε σε κάποιο κόκκινο φανάρι.

-Θησείο. Όλοι οι τουρίστες εκεί πάνε. μου είπε αδιάφορα.

-Μόνο που εγώ δεν είμαι τουρίστρια. του είπα απότομα.

-Δεν είσαι και Αθηναία. μου είπε και πριν προλάβω να απαντήσω ξεκίνησε την μηχανή.

Μερικά λεπτά αργότερα φτάσαμε στο περίφημο Θησείο. Ήταν πραγματικά πανέμορφο. Μια όψη της Αθήνας που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα υπήρχε. Γραφικά σπιτάκια άλλης εποχής με αρκετές καφετέριες γεμάτες κόσμο.

-Πάμε; Με ρώτησε ο Φοίβος χαρούμενα.

Αρχίζαμε να κάνουμε βόλτες και κοίταζα τριγύρω μου μαγεμένη. Ο Φοίβος είχε αναλάβει χρέη ξεναγού και μπορώ να πω ότι είχα εντυπωσιαστεί τόσο από τον χώρο όσο και από τις γνώσεις του. Κάποια στιγμή φτάσαμε στον Παρθενώνα. Η θέα της πρωτεύουσας ήταν μοναδική από εδώ πάνω αλλά και ο τιτανομέγιστος Παρθενώνας που άντεξε τόσους αιώνες και τόσους σεισμούς και βομβαρδισμούς άξιζε κάθε φιλοφρόνηση.

-Ζωή! Ζωή μόνος μου μιλάω; Μου φωνάζει ο Φοίβος βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

-Όχι σε ακούω... απλά θαυμάζω το τοπίο. του είπα γλυκά και αμέσως μαλάκωσε.

-Ξέρεις ότι οι πιο πολύ Αθηναίοι δεν έχουν έρθει ποτέ στον Παρθενώνα; Με ρώτησε και τον κοίταξα έκπληκτη.

-Σοβαρά; Πως γίνεται να βρίσκεσαι στην Αθήνα και να μην έχεις επισκεφτεί τουλάχιστον μια φορά τον Παρθενώνα;

-Μα ακριβώς αυτό σκέφτονται. Επειδή μένουν στην Αθήνα δεν τους νοιάζει. Για αυτούς είναι κάτι το δεδομένο.

-Για σένα όμως από ότι φαίνεται μάλλον δεν είναι.

-Αυτό είναι αλήθεια. Ο πατέρας μου έχει τρέλα με την Αρχαία Ελλάδα και ερχόμασταν αρκετά συχνά όταν ήμουν μικρός.

Μετά από μια τεράστια βόλτα και κάπου στις δέκα το βράδυ, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η αλήθεια είναι πως όλο το απόγευμα δεν μιλήσαμε καθόλου για τους εαυτούς μας αλλά σχολιάζαμε γενικά θέματα, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα. Λες να είναι ύποπτο αυτό;

-Φτάσαμε! μου είπε και σταμάτησε την μηχανή στην είσοδο. Σηκώθηκα και του έδωσα το κράνος του.

-Τελικά δεν ήταν τόσο άσχημα πάνω στην μηχανή. αστειεύτηκε και τον βάρεσα απαλά στον ώμο.

-Για σένα μπορεί. του είπα και γέλασε.

-Και για σένα. Όλη την ώρα με έσφιγγες.

-Γιατί φοβόμουν ίσως;

-Τελικά δεν ήταν και τόσο τρομακτικά όμως.

-Όχι... Δεν ήταν... Το αντίθετο μάλιστα.... Ήταν απίστευτα. Όλη η μέρα ήταν απίστευτη. του είπα γλυκά και εμφανίστηκε ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης στο πρόσωπό του.

-Χαίρομαι που σου άρεσε. μου είπε και μετά σιωπή... κανένας μας δεν μίλησε για λίγο.

-Λοιπόν να φεύγω. Καληνύχτα. μου είπε και έβαλε το κράνος του.

-Το κρασί έχει πολύ ωραίο ξενοδοχείο. είπα και αμέσως κοκκίνισα. Εκείνος λύθηκε στα γέλια και γω πείρα ένα καταπληκτικό πατζαρί χρώμα. Μπράβο ρε Ζωή! Την έκανες την μαλακία.

-Το ξενοδοχείο έχει πολύ ωραίο κρασί. Τι θα έλεγες να μείνεις λίγο παραπάνω; του είπα δειλά κοιτώντας το πάτωμα.

-Για το κρασί; Με ρώτησε γελώντας. Γιατί το κάνει πιο δύσκολο. Γαμώτο! Σε ανώμαλο έπεσα; Γιατί του αρέσει να με παιδεύει έτσι;

-Όχι... Για να μου κάνεις παρέα. του είπα και αμέσως έβγαλε το κράνος του.

-Άμα είναι για να σου κάνω παρέα... Μιμήθηκε τα λόγια μου και πάρκαρε την μηχανή του.