ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 54

Το βράδυ πέρασε ήρεμο να παρηγορώ τον μεθυσμένο κολλητό μου. Είχε μεθύσει ο βλάκας για την Ελπίδα. Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν προσπαθούσε να ανοίξει την εξώπορτα για να την βρει. Ευτυχώς που ήταν κλειδωμένα αλλιώς θα τον έψαχνα στους δρόμους, τον κεφάλα. Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό έκλαιγε, φώναζε, έβριζε και τραγουδούσε... φάλτσα. Και από ρεπερτόριο... σχετικότατο. "Στην υγειά της αχάριστης", "Βρείτε μου κάποια που να έχει αισθήματα", "Να πεθάνουν οι γυναίκες" και άλλα ωραία, χαρούμενα τραγούδια. Αυτό δεν ήταν σπίτι... η πίστα του Γονίδη ήταν.

Το επόμενο πρωί ξύπνησα έτοιμη για τον δεύτερο γύρο, αλλά αυτή την φορά ο Πάρις θα ήταν νηφάλιος. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο. Να παρηγορείς τον μεθυσμένο ή τον ξεμέθυστο. Γιατί ο πρώτος εξωτερικεύει τα συναισθήματα του ενώ ο δεύτερος όχι. Άραγε και γω με τον χωρισμό έτσι ήμουνα;

Μπήκα στο σαλόνι και τον βρήκα να κοιμάται στο πάτωμα αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι. Αχ ρε Πάρι... Πείρα από τα χέρια του το μπουκάλι και προσπάθησα να τον ξυπνήσω.

-Καλημέρα υπναρά.

-Καλημέρα... τι ώρα είναι; Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Μου είπε και μόρφασε από τον πόνο.

-Δώδεκα.

-Πωω... πρέπει να πάω στο γραφείο. Θα με απολύσουν.

-Έτσι όπως είσαι; Σίγουρα θα σε απολύσουν.

-Τόσο χάλια ε;

-Και άλλο τόσο μην σου πω; Αστειεύτηκα και πήγα να κάνω καφέ.

Το απόγευμα πήγα στο εστιατόριο. Τους διαβεβαίωσα πως ήμουν καλύτερα μιας και είχαν ανησυχήσει, αλλά και γω δεν έχασα χρόνο να ρωτήσω για την χθεσινή ημέρα. Έτσι πέρασαν οι ώρες η μία μετά την άλλη με εμένα να πνίγομαι όλο και περισσότερο στην δουλειά. Και οι ώρες έγιναν μέρες, με μένα χωμένη ξανά στο ρουτινιασμένο πρόγραμμά μου. Σπίτι-εστιατόριο, εστιατόριο- σπίτι. Με τον Φοίβο δεν ξανά μίλησα. Ίσως και καλύτερα έτσι. Είναι αρραβωνιασμένος πια. Και έτσι πέρασε μια ήρεμη εβδομάδα.

"Μια τάρτα λαχανικών στο 12"

-Πολύ κίνηση σήμερα. Πρέπει να είμαστε γεμάτοι. Παραπονέθηκε η Τίνα καθώς ψιλόκοβε τα κρεμμύδια.

-Και σχεδόν όλοι θέλουν ζυμαρικά. Τι τους έπιασε; Από την Ιταλία ήρθαν. Συνέχισε η Ελένη και γελάσαμε.

-Έκπληξη! Φώναξε η Ελπίδα που μπήκε από την πίσω πόρτα και την χαιρέτησα με ένα νεύμα.