Το πρωί μας βρήκε στο κρεβάτι αγκαλιά. Τα πανέμορφα καστανά του μαλλιά έπεφταν άτσαλα πάνω στο μαξιλάρι κάνοντάς τα ακόμα πιο αστεία. Σηκώθηκα προσεκτικά, για να μην τον ξυπνήσω και μπήκα στο μπάνιο. Έπειτα αφού άλλαξα άφησα ένα σημείωμα στο κομοδίνο και έφυγα βιαστικά για την σχολή..
Δεν μπορούσα να σταματήσω αυτό το τεράστιο χαμόγελο που φώτιζε το πρόσωπό μου. Είχε έρθει. Απλά για να μου πει "σ'αγαπώ". Πως μπορεί αυτή η μικρή λέξη να αλλάξει σε μια στιγμή τα πάντα γύρω σου; Να τα κάνει να φαίνονται πιο όμορφα...ακόμα και ο ελεγκτής στο αστικό φαίνεται πιο καλός.
Έφτασα στην σχολή και κινήθηκα τρέχοντας προς το αμφιθέατρο. Ευτυχώς πρόλαβα, παρά την αργοπορία μου και μπήκα μέσα.
-Καλημέρα. μου είπε νυσταγμένα η Ελπίδα.
-Καλημέρα. της είπα όλο χαρά και με κοίταξε περίεργα.
- Τι έγινε; Πολλά κεφάκια βλέπω.
-εεε... Ήρθε ο Φοίβος χθες. Της είπα και προσπάθησα να κρύψω το χαμόγελό μου αλλά δεν τα κατάφερα.
-Και; Τι έγινε; Με ρώτησε και τις τα είπα όλα. Ακόμα και το κομμάτι με τον Μάνο. Τι τον θυμήθηκα τώρα αυτόν; Έχω τον Φοίβο. Θα νοιαστώ αργότερα για τα υπόλοιπα.
-Αχ ρε Ζουζούνι. Τι γλυκούλης! Γιατί να μην είναι και ο κολλητός σου έτσι; Με ρώτησε η Ελπίδα και χασκογέλασα.
-Αγάπη μου στο είπα για τον Πάρι αλλά δεν με άκουσες.
-Μην μου το θυμίζεις να χαρείς. Όσο σκέφτομαι το πόσο άσχημα σου μίλησα... σόρρυ ρε αγαπάκι.
Οι ώρες περάσανε βασανιστικά αργά μέχρι που επιτέλους τελείωσα.
-Πάμε για καφέ; Ρώτησε ο Τάσος και όλοι συμφώνησαν.
-Εγώ παιδιά δεν θα μπορέσω. Τους είπα και σταμάτησα απότομα. Πείρα ένα τεράστιο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μόλις είδα τον Φοίβο να με περιμένει έξω από την πόρτα. Τα παιδιά με κοίταζαν περίεργα καθώς έπεφτα με φόρα πάνω του και τον φιλούσα με πάθος.
-Ποιος είναι αυτός; Ρώτησε η Φαιη την Ελπίδα.
-Το αγόρι της. Της απάντησε με ένα μεγάλο χαμόγελο.
-Αυτός δεν είναι στην Αθήνα; Συνέχισε ο Μηνάς.
-Της έκανε έκπληξη χθες το βράδυ. Τόσο πολύ την αγαπάει. Ξανά απάντησε η Ελπίδα με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης και τα κορίτσια με αναστέναξαν ζηλεύοντας.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}
RomantizmΕίμαι η Ζωή, είμαι 19 ετών και σπουδάζω στην καλύτερη πόλη της Ελλάδας· την Θεσσαλονίκη! Κόπιασα πολύ για να τα καταφέρω και νομίζω πως πια δεν μου λείπει τίποτα... Έχω τις φίλες μου, την πόλη μου, την σχολή που μου αρέσει και το εδώ και δύο χρόνια...