ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 11

Εκνευριστικός καπνός, δυνατή μουσική και άφθονο ποτό. Καθόμασταν στο κλασσικό πια μπαράκι στο Γκάζι με την Ελένη στα ποτά και τους φίλους του Πάρη στην παρέα. Το μυαλό μου σκεφτόταν πότε τον Φοίβο και πότε τον Αλέξη. Μπέρδεμα!

Πολλές φορές η Ελένη μου έπιανε την κουβέντα, χωρίς όμως να της δίνω προσοχή. Απλά κουνούσα καταφατικά το κεφάλι και ευχόμουν να γυρίσω στην Θεσσαλονίκη.

-Τι λένε τα κορίτσια εδώ; Εσύ μικρή με ρέγουλα το ποτό. πετάχτηκε από το πουθενά ο Πάρις.

-Σιγά μωρέ. Πόσο ήπιε πια; Δύο, τρία σφηνάκια. Χαλάρωσε. του είπε αμέσως η Ελένη, ενώ εγώ κατέβαζα το έκτο.

-Ήρεμα! μου είπε και τον κοίταξα με αγριεμένο ύφος. Δυστυχώς κάποιος πελάτης φώναξε για ποτό και η Ελένη έφυγε γρήγορα. Το κόβω το κήρυγμα να έρχεται. Δεν τον αντέχω όταν κάνει τον μπαμπά μου!

-Μπορείς να μου πεις τι έχεις πάθει; Έτσι θα αποχαιρετήσεις εμένα και τους φίλους μου; Κατεβάζοντας το ένα ποτό μετά το άλλο; Με ρώτησε ο Πάρις που για ακόμα μια φορά είχε δίκιο.

-Και τι θες να κάνω; Είμαι σε σχέση δύο χρόνων και μέσα σε τέσσερις μέρες γνώρισα κάποιον που μου έφερε τα πάνω κάτω. Έπρεπε να τον διώξω. Με χίλιους δυο τρόπους. Για αυτόν είμαι απλά μια περιπέτεια. Τίποτα το σπουδαίο. του είπα και κοίταξα το πάτωμα.

-Ρε Ζωή.... σταμάτα να φοβάσαι. Έχεις βολευτεί σε μια σχέση μόνο και μόνο επειδή σου δίνει ασφάλεια. Πότε θα ρισκάρεις; Πότε θα ζήσεις;

-Ζω! Του είπα και αφοσιώθηκα στα παιδιά, ενώ ο Πάρις κουνούσε απογοητευμένος το κεφάλι του.

Κάπου στις τέσσερις το πρωί γυρίσαμε με τον Πάρη στο ξενοδοχείο.

-Έλα εδώ ρε βλαμμένο! μου είπε ο Πάρις όταν μπήκαμε στο δωμάτιο. Καθίσαμε στο κρεβάτι, με εμένα να κοιτάω το κενό.

-Δεν είσαι καλά. Το ξέρεις; Με ρώτησε και κούνησα καταφατικά το κεφάλι.

-Και τι κάνεις για αυτό; Συνέχισε και πείρα μια βαθιά ανάσα.

-Πίνω. Και αύριο φεύγω. Θα είναι καλύτερα έτσι.

-Και ο Φοίβος;

-Θα με ξεχάσει. Μην σου πω πως με έχει ξεχάσει ήδη. (και γύρισα το κεφάλι μου για τον κοιτάξω στα μάτια) Δεν γίνεται να ερωτευτείς κάποιον που ξέρεις μόνο τέσσερις μέρες. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται να φύγει.

-Εσύ όμως;

-Εγώ... Δεν ξέρω. Μου βγάζει... τόσα πολλά συναισθήματα.