ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 55

Τα λόγια της Ελπίδας με είχαν στοιχειώσει για μέρες. Μάταια προσπαθούσα να ξεχαστώ με την δουλειά. "Λες να είχε δίκιο η φίλη μου; Μήπως πρέπει να τον ξανά κερδίσω;" Αναρωτιώμουν συνέχεια μα δίσταζα. Φοβόμουν μήπως ο Φοίβος δεν με θέλει πια. Έτρεμα ακόμα και στην σκέψη πως θα με βλέπει σαν ξένη. Και με τους φόβους μου έμεινα.

Κυριακή απόγευμα και το σπίτι ήταν άδειο. Εγώ σερνόμουν πότε από τον καναπέ στο κρεβάτι και πότε τ' ανάποδο. "Λες να είχε δίκιο; " Και με αυτή την ερώτηση που παιζόταν ξανά και ξανά στο μυαλό μου, ήταν λες και ξύπνησα... λες και βγήκα από το αδιέξοδο που είχα κλείσει τον εαυτό μου. Κοίταξα το χλωμό μου πρόσωπο στον καθρέφτη και υποσχέθηκα πως θα παλέψω για τον άνδρα που αγαπάω. Έστω και με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων.

Αργά το βράδυ ο Πάρις ήταν σπίτι και εγώ σαν καλή κολλητή του ετοίμασα φαγητό.

-Παρούλι μου. Έκανα παστίτσιο... Το αγαπημένο σου. του είπα και τον αγκάλιασα.

-Ωχ! Και Παρούλης και παστίτσιο και αγκαλιά...Πες μου τι θέλεις τώρα μικρή και άσε τα σάπια.

-Εγώ; Τίποτα καλέ. Για σένα τα έκανα. Να μην σε περιποιηθώ λίγο;

-Άντε πες τώρα τι θες και άσε τις γλύκιες. Εγώ σε έχω γεννήσει. μου είπε ο Πάρις και πείρα το πιο γλυκό μου χαμόγελο.

-Παρούλι μου... Εγώ... Τίποτα δεν θέλω... Να... Μόνο να μάθω το τηλέφωνο του Φοίβου. του απάντησα και εκείνος κόντεψε να πνιγεί καθώς καταβρόχθιζε το παστίτσιο.

-Τι θές; Ζωή δεν γίνεται. Εξ' άλλου που ξέρεις οτι εγώ μιλάω με τον Φοίβο;

-Έλα τώρα. Θες να μου πεις οτι δεν μιλάτε όλα αυτά τα χρόνια; Ή με περνάς για χαζή; Ποιός φίλος σου σου έκλεισε την δουλειά σε μεγάλο κανάλι για να προωθήσει το ρεπορτάζ σου; Μήπως τον λένε Φοίβο;

-Μα πως; Ζωή...

-Έλα βρε Πάρι μου! Πόσες κολλητές έχεις; Σε παρακαλώ! Ένα τηλεφωνάκι είναι μωρέ. Δεν θα το δώσεις στην κολλητή σου;

-Δεν γίνεται Ζωή. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω.

-Δεν μπορείς ε; Τον Φοίβο πως του είχες δώσει την οδό μου στην Θεσσαλονίκη χωρίς να το ξέρω; Που μπλέχτηκες και γίναμε μαλλιά κουβάρια... Γιατί από εσένα άκουσε για τις βλακείες της Ελπίδας περι εκγυμοσίνης και γίναμε κώλος. Άντε! Για να μην θυμηθώ πως τόσο καιρό δεν μου είπες τίποτα για τις φιλίες σας. του είπα κάπως αυστηρά και εκείνος ξεφύσηξε ηττημένος.