ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Kεφάλαιο 45

Έχει περάσει ένας μήνας από τότε που ήρθα στην Γαλλία. Ένας ολόκληρος μήνας μακριά από το σπίτι μου, την οικογένειά μου... και τον Φοίβο. Πλέον δε μου βγαίνει ούτε να κλάψω για αυτόν. Πάνε οι μέρες, οι μήνες που περίμενα μήπως αλλάξει γνώμη, μήπως το μετάνιωσε. Πάνε πια τα δάκρυα. Δε νιώθω τίποτε πλέον. Ούτε θυμό, ούτε αγάπη ,ούτε μίσος. Δε νιώθω τίποτα. Δεν είναι τίποτα για μένα. Δεν μ' αφορά πλέον τι κάνει. Έχει τελειώσει... για μένα έχει πεθάνει.

Αυτός ο μήνας πέρασε σαν αστραπή. Με τα μαθήματα στα στο πανεπιστήμιο, που αν και στα γαλλικά οι καθηγητές είχαν την ευγενή καλοσύνη να μου δίνουν σημειώσεις στα αγγλικά. Τελικά οι φωνές μου , εκείνο το πρωινό, μου βγήκαν σε καλό. Να θυμηθώ να ευχαριστήσω την ξανθόψειρα ... Μπα! Είμαι χαρούμενη που δεν μου μιλάει. Είμαστε στην ίδια παρέα και με αγνοεί. Το ίδιο κάνω και γω. Από εκείνο το βράδυ στην αίθουσα ψυχαγωγίας ο André, , ο Dominique, η Chloé, ο Hugo , ο Éric, η Béatrice, η Brigitte, η Cecylia, ο Nat, ο Mahomet και η Elena είχαν γίνει και δικοί μου φίλοι. Ειδικότερα με τον Nat που είναι από Ολλανδία, με τον Mahomet που είναι από την Τουρκία και την Elena που είναι από την Ισπανία ταιριάξαμε αμέσως, αφού είναι και εκείνοι στο Erasmus. Μιλάμε για τις χώρες μας, τα ήθη και έθιμά μας και γενικά δίνουμε ένα άλλο κλίμα στην παρέα. Φυσικά με τον Πέτρο, που στα γαλλικά λέγετε "Petran", μιλάμε συνέχεια. Θα νόμιζε κανείς πως είμαστε ζευγάρι έτσι όπως κάνουμε, αλλά του ξεκαθάρισα πως τον βλέπω σαν φίλο, σαν έναν συμπατριώτη στην τεράστια και ξένη χώρα που μένω. Έτσι όλα κυλάνε όμορφα... εκτός από τον Lois. Αυτός ο κοκκινομάλλης έχει βαλθεί να με τρελάνει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Συνέχεια βρίσκει αφορμές για να με ακουμπάει, κάθεται δίπλα μου, μου μιλάει... Είναι τρελό! Κάνει το σώμα μου να ανατριχιάζει με το παρά μικρό άγγιγμά του. Δεν θα πω ψέματα όμως. Μου αρέσει. Με την πρώτη ευκαιρία που θα εμφανιστεί κάνει τα πάντα για να μείνουμε μόνοι. Και ποτέ δεν περνάω άσχημα.

-Πάμε; Με ρώτησε ο Jordan και γέλασα. Είχε έρθει το Πάσχα... το καθολικό Πάσχα για την ακρίβεια και θα έμενα στο σπίτι του Jordan στο Παρίσι για μερικές μέρες. Φόρτωσα τα πράγματά μου στο τραίνο και μαζί με τον Edgar ξεκινήσαμε για την πόλη του φωτός.

Αρκετές ώρες αργότερα νιώθω ένα ελαφρύ σκούντημα.

-Ξύπνα Ζωή. Φτάσαμε! μου είπε γλυκά ο Jordan και τεντώθηκα χτυπώντας τον Edgar που κοιμόταν δίπλα μου. Δεν κατάλαβα πότε με πείρε ο ύπνος αλλά το σίγουρο ήταν πως ήμουν γεμάτη ενέργεια για μια νέα περιπέτεια, μια νέα εξερεύνηση στο Παρίσι.