ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Kεφάλαιο 32

Μερικά λεπτά αργότερα τον είδα έτοιμο να με περιμένει. Έτσι κατευθυνθήκαμε προς την Αριστοτέλους. Η πλατεία Αριστοτέλους αποτελεί ίσως την πιο γνωστή πλατεία της Θεσσαλονίκης. Οι δρόμοι πάντα γεμάτοι από οδηγούς και πεζούς, με το άγαλμα του Ελευθέριου Βενιζέλου να ατενίζει την θάλασσα. Η παραθαλάσσια αυτή πλατεία, που ξεφεύγει από τις συνήθεις πλατείες και μοιάζει με εκείνες άλλων μεγάλων ευρωπαϊκών πόλεων, αποτελεί την γέφυρα του αρχιτεκτονικού παρελθόντος της πόλης με τον σύγχρονο κόσμο, το χθες με το σήμερα. Καμάρες, στοές και κιονοστοιχίες στολίζουν τα ιστορικά κτίρια-έργα τέχνης της πλατείας Αριστοτέλους, ενώ το άγαλμα του τεράστιου φιλοσόφου Αριστοτέλη βρίσκετε στο κέντρο της. Στις όψεις των κτιρίων, που οικοδομήθηκαν ως επί το πλείστον στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, αποτυπώνονται δυτικοευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά πρότυπα και «νεοβυζαντινές» επιρροές. Δεν είναι τυχαίο που η Θεσσαλονίκη φιλοξενεί τόσους αιώνες ιστορίας και συνδυάζει τόσο αρμονικά όλα αυτά τα κτήρια διαφόρων αρχιτεκτονικών ρυθμών στην αγκαλιά της.

Με τον Φοίβο να με κοιτά προσηλωμένος, μαντεύοντας τις αντιδράσεις και τις σκέψεις μου καθίσαμε σε από τις δεκάδες καφετέριες της περιοχής με θέα το λιμάνι και την μπόχα του. Ναι, ο Θερμαϊκός βρωμάει και ας μου κάνει μήνυση ο Δήμος της πόλης για δυσφήμηση. Δεν φτάνει που παράγει νέα εξωγήινα όντα έχει κάνει την πλατεία Αριστοτέλους την μόνη πλατεία χωρίς περιστέρια. Στην πλατεία Αριστοτέλους βρίσκουμε και ταΐζουμε μόνο κοράκια. Με φόντο λοιπόν τον "μυροδάτο" Θερμαϊκό και την καρδιά μου που ξαφνικά άρχισε να ζωντανεύει μετά από τέσσερις μήνες προσπαθώ να ηρεμίσω τον εαυτό μου από την ξαφνική επίσκεψη του Φοίβου, αλλά και να ξεφύγω από το εξεταστικό του βλέμμα.

-Μίλησέ μου. Με παρακάλεσε καθώς έπινε τον καφέ του. Τα μεγάλα αμυγδαλωτά του μάτια με κοιτούσαν με προσοχή και άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να κάνει την ερώτηση που με βασανίζει τόσες ώρες.

-Γιατί ήρθες;

-Ήθελα να σε δω. Έστω και για λίγο.μου απάντησε και αναστέναξε. Όταν όμως δεν σε βρήκα σπίτι απογοητεύτηκα. Πήγα σε ένα μπαρ και άρχισα να πίνω. Κάτι η σκατά μου ψυχολογία, κάτι και τα καψουροτράγουδα του μαγαζιού, έγινα χάλια. Μπήκα στο πρώτο ταξί που βρήκα και γύρισα πίσω. Θα σε περίμενα. Και ας με έδιωχνες μετά. Μου είπε και ξεροκατάπια. Οι χτύποι της καρδιάς μου δυνάμωναν και ξαφνικά ένιωθα τον αέρα συνεχώς να με εγκαταλείπει.