ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 28

-Ξέρεις ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος έτσι; Τον ρώτησα εκνευρισμένη και πέταξα το μαξιλάρι στο πάτωμα.

-Ποιό είναι το λάθος ρε Ζωή; Που ενδιαφέρομαι για την κοπέλα μου; Με ρώτησε και απομάκρυνα το τηλέφωνο από το αυτί μου για να μην ακούσω τις φωνές του.

-Ενδιαφέρον; Δεν λες καλύτερα έλεγχο; Έξη μήνες είμαστε μαζί και τους τελευταίους τρεις δεν έχω ησυχάσει. Δεν θες να βγαίνω και να μιλάω σε κόσμο. Πρέπει να προσέχω τι φοράω καθώς ο κύριος έχει πρόβλημα και φυσικά η αναφορά για το που είμαι, τι κάνω και με ποιόν. Αυτό εσύ το λες ενδιαφέρον; Εγώ το λέω φυλακή. του φώναξα και του έκλεισα το τηλέφωνο στα μούτρα. Σκατό-Αθηναίε!!!

Τα νεύρα μου φθάναν Θεό! Είμαστε μαζί 6 μήνες. Περάσαμε μαζί τα Χριστούγεννα και ύστερα ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη για την αποκριά. Και μετά από αυτές τις μοναδικές στιγμές, το χάος. Το Πάσχα το πέρασα στην Αλεξανδρούπολη και τσακωθήκαμε. Δεν ήθελα με τίποτα να είμαι μακριά από τους δικούς μου αυτές τις μέρες. Είχα να τους δω μήνες. Αυτός όμως είχε αντίθετη άποψη. Έτσι ξαφνικά η ανάκριση, η ζήλεια και οι τσακωμοί έκαναν δραματικά την εμφάνιση τους. Και σε όλους έπρεπε πάντα να φταίω εγώ. Σε όλους!

Έβαλα το κινητό στην τσάντα και ξεκίνησα για την σχολή ζαχαροπλαστικής. Το μόνο μέρος που με ηρεμεί. Και με τον Μάνο τα βρήκαμε. Μου ζήτησε συγγνώμη για όλα και δεν μπορούσα να μην την δεχτώ. Έδειχνε να την εννοεί.

Μόλις φοράω την ποδιά μου τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου.

-Ζωίτσα; Γιατί είσαι έτσι; Πάλι μαλώσατε; Με ρώτησε ο Μάνος και κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Ο καημένος με είχε ακούσει ένα βράδυ που φώναζα στο τηλέφωνο και πάνω στην οργή και την θλίψη μου του τα είπα όλα. Και έκλαψα. Όπως κάθε φορά που μαλώνουμε. Αυτό δεν είναι σχέση αγάπη μου. Αυτό είναι οι καταρράκτες του Νιαγάρα. Μου λέει κάθε τόσο η Ελπίδα και τις δίνω ένα λυπημένο χαμόγελο.

Όταν τελικά τελειώνω με την σχολή πάω σπίτι. Δεν έχω όρεξη για ποτό όπως μου πρότεινε ο Μάνος. Αφήνω γρήγορα τα πράγματά μου και πάω στην κουζίνα. Με τα νεύρα που έχω άνετα φτιάχνω μια πίτσα. Στέλνω μήνυμα στην Ελπίδα να έρθει αργότερα και συγκεντρώνομαι στην δουλειά. Το κινητό μου χτυπάει αλλά μόλις βλέπω το όνομα "Φοίβος" στην οθόνη το αγνοώ. Εκείνο συνεχίζει να χτυπά επίμονα μέχρι που βάζω την πίτσα στο φούρνο και το σηκώνω.

-Έλα. του λέω απότομα.

-Γιατί δεν το σήκωσες πριν;

-Γιατί δεν το άκουσα. του είπα απότομα και άρχισε να ξεφυσά.