ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 23

-Τι έγινε εδώ; Ρώτησε ο Πάρις. Γιατί είστε σαν την Μ. Παρασκευή;

-Άστα αυτά εσύ πως είσαι; Τον ρώτησα και πριν προλάβει να απαντήσει μπήκαν μέσα οι γονείς του.

-Ε, όχι ρε Ζωή. Όχι, την μάνα μου. μου φώναξε καθώς τον αγκάλιαζε.

-Είσαι καλά; Πονάς; Γιατί να μένουμε στην Αλεξανδρούπολη; Γιατί να είσαι τόσο μακριά; Ρωτούσε η μητέρα του και ο Φοίβος με κοίταξε περίεργα.

-Αλεξανδρούπολη;

-Να σας αφήσουμε λίγο. είπα και τον τράβηξα έξω.

-Μπορείς να μου πεις τι συμβαίνει; Εγώ Βέροια θυμάμαι.

-εεε... Ναι...Δεν σε ήξερα καθόλου και φοβόμουν... και μου φάνηκε καλή ιδέα να σου πω πως είμαι από την Βέροια. Και αν ήσουν ανώμαλος; Τον ρώτησα άλλα θύμωσε περισσότερο.

-Σοβαρά; Τι άλλα ψέματα μου έχεις πει;

-Θυμάσαι όταν με ρώτησες αν έχω δει ολόκληρο ποδοσφαιρικό αγώνα; Βλέπεις... λατρεύω να βλέπω ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου δεν έχει γιο οπότε την τρέλα του την κληρονόμησα εγώ. Είμαι ΠΑΟΚ από τα επτά μου.

-Δεν σε πιστεύω ρε Ζωή. ΠΑΟΚ;

-Λίγα τα λόγια σου για τον ΠΑΟΚ γαυράκι. του είπα αλλά τον έβλεπα που φούντωνε και συνέχισα.

Αλλά το τελευταίο ψεματάκι δεν είναι ακριβώς ψέμα. Όλη την ξενάγηση στο Θησείο, στην Πλάκα, στην πλατεία Συντάγματος την ήξερα.

-Και τότε γιατί με άφησες να μιλάω σαν το μαλάκα;

-Γιατί τα έλεγες με τέτοιο πάθος... Σε ευχαριστούσε... και γιατί μου άρεσε να ακούω την φωνή σου. του είπα και αμέσως μαλάκωσε. Ένα χαμόγελο ξεπρόβαλε όσο και αν προσπάθησε να το κρύψει.

-Και μετά θες να σου έχω εμπιστοσύνη...

-Μην το πιάσεις αυτό το θέμα. Δεν σε συμφέρει.

-Γιατί θες πάντα να βγαίνεις από πάνω;

-Ίσως, γιατί είμαι πάντα από πάνω. του είπα πονηρά γεμάτη υπονοούμενο και μπήκα στο δωμάτιο του Πάρη. Ο Φοίβος, αν και αρχικά ξαφνιάστηκε, με ακολούθησε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

-Θα πάω στο κυλικείο. Θέλετε κάτι;

-Ένα πίτα γύρο, ρε Ζωή. Με απ'όλα. μου είπε ο Πάρις και γέλασα.

-Όχι, κορίτσι μου. Ευχαριστούμε. μου απάντησε ο πατέρας του, ενώ η κ. Ευαγγελία τον μάλωνε.

Πήγα στο κυλικείο παρέα με τον Φοίβο που παραδόξως δεν είπε λέξη. Μόνο χαμογελούσε. Αφού πήραμε από έναν καφέ και ένα σάντουιτς καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι.