ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Kεφάλαιο 18

-Τι εννοείς ξέρεις τον λόγο που χωρίσαμε; Ρώτησα τον Αλέξη και μου έπιασε τρυφερά το χέρι.

-Ζωίτσα τα ξέρω όλα. Ξέρω ότι είσαι έγκυος. Δεν χρειάζεται να μου το κρύβεις πια. Καταλαβαίνω το πόσο με αγαπάς για αυτό μου το κράτησες κρυφό. Δεν ήθελες να μου
στερήσεις την ελευθερία μου, την φοιτητική μου ζωή. Ήσουν πρόθυμη να θυσιάσεις τον εαυτό σου για μένα. Τα ξέρω όλα. Μην μου λες ψέματα πια.

Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Τι βλακείες μου έλεγε ο ανεγκέφαλος;

-Αλέξη τι είναι αυτά που λες; Δεν είμαι έγκυος! Ποιος σου είπε κάτι τέτοιο;
-Μην μου λες άλλα ψέματα Ζωή.
-Δεν σου λέω ψέματα! Αλήθεια δεν είμαι έγκυος. Πως σου ήρθε κάτι τέτοιο;
-Μου το είπε ένα πουλάκι.
-Ποιο πουλά... η Ελπίδα! Η Ελπίδα έτσι; Αυτή σου μίλησε. Είναι η μόνη που ξέρει κάτι τέτοιο. Από το μυαλό της το έβγαλε. Αλήθεια δεν είμαι!
-Ζωή, Ζωή, Ζωή... Ξέχασε το αυτό. Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε. Πρέπει να μιλήσουμε πολύ σοβαρά. Δεν ήθελα να γίνω πατέρας από τα 22 αλλά, αφού έγινε, σαν άντρας πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου. Το συζήτησα και με την μαμά μου... πάντα σε ήθελε για νύφη... αλλά πιο μετά. Το κυριότερο όμως αυτή την στιγμή είναι να σε ζητήσω από τους δικού σου και να σε αποκαταστήσω. Έτσι μου είπε η μαμά μου.
-Μην τολμήσεις και πάρεις τους γονείς μου τηλέφωνο και τους ανησυχήσεις τζάμπα θα σε βρούνε κρεμασμένο από τον Λευκό Πύργο κακομοίρη μου. Δεν είμαι έγκυος! Είναι βλακείες τις Ελπίδες. Και όσο για αυτήν, πες της πως άμα την δω μπροστά μου την σκότωσα!

Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω αλλά ο Αλέξης με ακολουθούσε σαν σκυλάκι. Τα νεύρα μου είχαν βαρέσει κόκκινο και γω ήμουν στο τσακ να γυρίσω πίσω στην Αλεξανδρούπολη, στους δικού μου για να βρω την ηρεμία μου. Τελικά κατάφερα να φτάσω σπίτι χωρίς να έχω ανταλλάξει κουβέντα με τον Αλέξη. Ήλπιζα πως θα βαρεθεί και θα φύγει. Ήλπιζα πως στο δεύτερο αστικό θα με χάσει... αλλά δυστυχώς δεν συνέβη τίποτα από τα δύο. Και να με τώρα στην είσοδο της πολυκατοικίας να ψάχνω τα κλειδιά μου. Επιτέλους τα βρήκα!

-Καληνύχτα. Ευχαριστώ για την βόλτα. Του είπα ειρωνικά και άνοιξα την πόρτα αλλά προσπάθησε να μπει μαζί μου μέσα.

-Που πας; Τον ρώτησα έκπληκτη. Δεν θα τα πάμε καλά.

-Να μπω. Δεν σε αφήνω μόνη σου στην κατάστασή σου.

-Ποια κατάστασή μου ρε Αλέξη; Κόψε τις βλακείες.

-Ζωή σε παρακαλώ! Καν' το για το παιδί.