ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 25

Ανοίγω την πόρτα και βλέπω το Φοίβο να κοιμάται. Έμεινα για λίγο να τον χαζεύω και ύστερα κάθισα δίπλα του. Ήταν τόσο ήρεμος, τόσο γλυκός. Μια άλλη πλευρά του που είχα καιρό να δω.

-Αχ ρε Φοίβο. Τι θα κάνω με σένα; Γιατί δεν με ακούς ποτέ; Γιατί δεν μου μιλάς ποτέ; Μονάχα διατάζεις. Νομίζεις πως δεν θέλω να είμαστε μαζί; Φυσικά και θέλω. Μέχρι και την απόσταση μπορώ να παλέψω αρκεί να ξέρω πως θα εκεί, να με περιμένεις, να με σκέφτεσαι. Πως θα με εμπιστεύεσαι. Αν μιλούσαμε ποτέ. Έχουν γίνει τόσα πολλά που θα ήθελα χρόνο να σκεφτώ, αλλά δεν θέλω. Εσένα θέλω. Γιατί δεν το καταλαβαίνεις; μονολογούσα καθώς χάιδευα τα μαλλιά του γλυκά.

-Γιατί μ' αρέσει να το ακούω. Μου απάντησε ενώ είχε κλειστά τα μάτια και πετάχτηκα. Δεν περίμενα να πάρω απάντηση.

-Δεν κοιμάσαι; Τον ρώτησα και άνοιξε τα όμορφα αμυγδαλωτά του μάτια εστιάζοντας κατευθείαν στα δικά μου. Έκρυβαν μια μικρή θλίψη, αλλά και μια ικανοποίηση. Κάθισε πάνω στο κρεβάτι, με την πλατύ του ακουμπισμένη στον τοίχο και με τράβηξε στην αγκαλιά του.

-Όχι. Σε περίμενα. Και μάλλον έχουμε να πούμε πολλά. μου απάντησε και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.

Σε πιέζω; Συνέχισε και πείρα μια βαθιά ανάσα.

-Λιγάκι. Δεν έχει ούτε μέρα που είμαστε μαζί, αν είμαστε μαζί, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι είμαστε και με γνώρισες στην οικογένειά σου, με φιλοξενείς σπίτι σου. Δεν με αφήνεις να μιλήσω, να φέρω άποψη. Θες πάντα να γίνεται το δικό σου.

-Ζωή! Θέλω να είμαστε μαζί. Και το θες και συ. Ξέρω ότι είμαι λίγο... βιαστικός, αλλά.... φοβάμαι πως θα φύγεις πάλι και θα σε χάσω. Αυτός ο μήνας μακριά σου ήταν ο χειρότερος. Μου έλειπες φοβερά. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω έτσι για κάποιον. Και δεν ξέρω πως θα είναι η σχέση από απόσταση, αλλά σίγουρα θέλω να την δοκιμάσω μαζί σου. Υπόσχομαι πως θα σε εμπιστεύομαι περισσότερο και πως θα σε ακούω περισσότερο. Αλήθεια. μου είπε γλυκά και τον φίλησα. Χώθηκα περισσότερο στην ζεστή αγκαλιά του και εκείνος με χάιδευε απαλά. Ένιωθα ήρεμη. Για πρώτη φορά μετά από καιρό ένιωθα λες και ήμουν σπίτι. Λες και η αγκαλιά του ήταν το σωσίβιό μου, το μόνο μέσω που με κρατά ζωντανή.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε. Μιλάγαμε για ώρες λύνοντας μια μια τις παρεξηγήσεις. Λέγαμε για τους φόβους μας, τα όνειρά μας και για μας. Τι ωραίο που ακούγεται το εμείς όταν προέρχεται από κάτι τόσο μοναδικό, τόσο όμορφο.