ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 60

Δεν ξέρω αν αυτό που συμβαίνει είναι όνειρο ή αλήθεια. Δεν ξέρω αν είναι προϊόν της φαντασίας μου, μα όταν τα χείλη του ξεκολλούν από τα δικά μου και βλέπω το χαμόγελό του νιώθω μια γλυκιά έξαψη να με κατακλύζει. Κολλάει το μέτωπό του με το δικό μου και αναστενάζει ανακουφισμένος.

-Μπορούμε να μιλήσουμε; Με ρωτά με μια δόση ανησυχίας στην φωνή του και του γνέφω θετικά. Μπαίνουμε μέσα και η κ. Ελένη μας κλείνει το μάτι. Κοκκινίζω ελαφρώς με την κίνησή της, ενώ ο Φοίβος γελά μόλις επιστρέφει στην κουζίνα. Ανεβαίνουμε γρήγορα την ξύλινη σκάλα και καθόμαστε στο δωμάτιό του. Μου κρατά γλυκά το χέρι και εστιάζει στα μάτια μου.

-Δεν ξέρω από πού να αρχίσω... μου λέει και κρατά το πρόσωπό μου στις παλάμες του. Με φιλά συνέχεια σαν να μην πιστεύει πως είμαι μπροστά του και με σφίγγει περισσότερο πάνω του. Ο ήχος του κινητού του όμως μας ξυπνά απότομα. Το όνομα της Ισιδώρας εμφανίζεται στην οθόνη και η σιωπή επικρατεί στο χώρο. Απομακρύνεται λίγο από κοντά μου και το σηκώνει. Της απαντά κοφτά καθώς με κοιτάζει ένοχα. Αισθάνεται τύψεις και φαίνεται σε κάθε κίνησή του. Το κλείνει και έρχεται προς το μέρος μου.

-Ίσως θα ήταν καλύτερα να φύγω...

-Ούτε που να το σκέφτεσαι! Με διακόπτει και καθόμαστε στο κρεβάτι.

-Και τι θα κάνουμε Φοίβο; Σε δυο μήνες παντρεύεσαι.

-Δεν με νοιάζει. Θα την βρούμε την λύση. Δεν θέλω να σε αφήσω Ζωή. Δεν θα κάνω τα ίδια λάθη.

-Τότε;

-Θα της μιλήσω. Σήμερα κι όλας. Προς το παρόν πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Οι δημοσιογράφοι βρίσκονται παντού. Και να μας φωτογραφίσουν θα καταστραφούν οι ζωές και τον δύο. Μπορούμε να είμαστε μαζί, έστω και κρυφά; Για λίγο! Μέχρι να ξεκαθαρίσω την κατάσταση. Φαινόταν αγχωμένος. Με κοιτούσε στα μάτια γεμάτος τρόμο για την αντίδρασή μου. Και γω ήμουν μπερδεμένη. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.

-Για λίγο.

-Για πολύ λίγο! Μου είπε και με φίλησε. Ύστερα με έσφιξε στην αγκαλιά το. Φαίνεται πως με έχει ανάγκη. Σε κάθε κίνηση, κάθε άγγιγμα. Κι αυτός είναι το ίδιο μπερδεμένος όπως και γω. Δεν ξέρει τι να κάνει, πώς να φερθεί. Ήταν πολύ ξαφνικό όλο αυτό. Κανείς μας δεν περίμενε να εξελίχθη έτσι η μέρα. Έκλεισα τα μάτια μου και απόλαυσα την ζεστασιά του. Δεν το πιστεύω ότι τον έχω εδώ, αγκαλιά μου. Μα αυτός ο φόβος που νιώθω δεν με αφήνει να χαρώ. Αν δεν πάνε όλα καλά; Αν μας δει κανείς και ο Φοίβος χάσει την δουλειά του; Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου.