ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 62

-Mercie beaucoup Fabian, mais je ne peux pas venir à Paris. Bien que l'économie en Grèce est tragique, je ne peux pas laisser tomber hors de mon pays. (Σε ευχαριστώ πολύ Φαμπιάν αλλά δεν μπορώ να έρθω στο Παρίσι. Αν και η οικονομία στην Ελλάδα είναι τραγική, δεν μπορώ να εγκαταλείψω την χώρα μου.)

-Pas besoin de faire hâtives Ζoi réponses. Pensez-y! (Δεν χρειάζεται να δίνεις βιαστικές απαντήσεις Ζωή. Σκέψου το!)

Μόλις τερμάτισα την κλήση έπεσα με φόρα στο κρεβάτι. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται την πρόταση του Fabian. Έτσι όπως έγιναν τα πράγματα δεν έχω τίποτα με κρατάει εδώ. Δεν έχω δουλειά, άρα σε λίγο ούτε χρήματα, ο Πάρις θα συγκατοικήσει με την Ελπίδα και ο Φοίβος... Έφερα στα χέρια μου το περιοδικό και κοίταξα τον άνδρα της καρδιά μου να κρατά κάποια άλλη. Αμφιβάλω αν θα καταφέρει να την χωρίσει ποτέ. Μπορεί να λέει πως με αγαπάει αλλά από την στιγμή που είναι μαζί της άλλα δείχνει.

"Penser et me répondre cette semaine. Si vous ne disposez pas quelque chose pour vous tenir en Grèce serait dommage de manquer cette occasion."

-Αν δεν έχεις κάτι να σε κρατάει στην Ελλάδα θα ήταν κρίμα να χάσεις αυτή την ευκαιρία. Μονολόγησα και σηκώθηκα με το ζόρι. Έπλυνα το πρόσωπό μου και πήγα στην κουζίνα.

"Αν δεν έχεις κάτι να σε κρατάει..."

Μόνο οι γονείς μου με κρατάνε. Αν τολμήσω να πω στην κυρά – Τασία πως θα μείνω στο Παρίσι μόνιμα είναι ικανή να με κλειδαμπαρώσει μέσα στο σπίτι. Θα τρελαθεί από την στεναχώρια της, συνέχεια θα αγωνιά για το αν είμαι καλά. Και φυσικά θα κατηγορεί τον πατέρα μου για όλα. Κλασσική ελληνίδα μάνα. Αθάνατη! Και αν δεν πάω στο Παρίσι τι θα κάνω; Αν βρω δουλειά στην Αθήνα έχει καλώς, αλλιώς αν δω πως δεν τα βγάζω πέρα θα επιστρέψω στην Αλεξανδρούπολη. Θα δουλέψω ως πολιτικός μηχανικός με τον μπαμπά μου και θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μόνη μου. Ίσως πάρω και καμιά γάτα για παρέα.

-Ζωή! Η φωνή του Πάρι με έκανε να πεταχτώ.

-Εδώ είσαι; Δεν έφυγες για την εφημερίδα;

-Ήρθα να πάρω κάτι χαρτιά που ξέχασα. Εσύ είσαι καλά; Σου φώναζα μα δεν με άκουγες.

-Συγγνώμη. Κάτι σκεφτόμουν.

-Τι αν επιτρέπεται; Με ρώτησε με παιχνιδιάρικο ύφος.

-Αυτά που λέγαμε στο λύκειο. Πως όταν γεράσουμε θα είμαστε μαζί στο ίδιο ΚΑΠΗ και θα σχολιάζουμε τους πάντες. Όπως εκείνοι οι γέροι από το "The Muppet Show".

-Και γω θα την πέφτω στις νοσοκόμες...

-Και θα σε κοπανάω με το μπαστούνι. Του απάντησα και γελάσαμε.