ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 41

Έμεινα για λίγο να κοιτάζω το άδειο δωμάτιο. Δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο. Δυο μονά κρεβάτια το ένα δίπλα στο άλλο, δυο μικρά κομοδίνα, δυο γραφιάκια για να κάνει ο καθένας τις εργασίες του και δυο ντουλάπες. Τακτοποίησα τα πράγματά μου στην δική μου και έπιασα το κινητό μου.

-Ζουζούνι! Έφτασες; Όλα καλά;

-Ναι, Πάρι. Όλα μια χαρά. Είμαι στο πανεπιστήμιο.

-Σοβαρά; Και για πες; Πως είναι η συγκάτοικός σου; Καλή;

-Πάρι! Τον μάλωσα. Δεν έχω γυναίκα συγκάτοικο. Με αγόρι με βάλανε γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο κορίτσι. του είπα κάπως πιο ντροπαλά.

-Σου 'φέξε πάλι πονηρούλα. Καλός αυτός; Ή θα θρηνούμε πάλι θύματα;

-Πάρι! Μια χαρά παιδί είναι.

-Κατάλαβα. Στα ίδια θύματα θα μείνουμε. Είχα μια μικρή ελπίδα αλλά... ίσως επειδή είναι η πρώτη μέρα. Θα περιμένω.

-Καλά δεν ντρέπεσαι να προσπαθείς να πείσεις την κολλητή σου να ερωτευτεί Γάλλο; Τι θα πει ο φίλος σου αν σε ακούσει; Τον ρώτησα τονίζοντας την λέξη φίλος.

-Έτσι όπως τα έκανε ο Φοίβος δεν έχω σκοπό να ανακατευτώ. Μπορεί να είναι φίλος μου και να βρίσκετε σε χάλια ψυχολογική κατάσταση αλλά για μένα Ζωή μετράς περισσότερο. Πείρε μια απόφαση που την μετάνιωσε και έχει τρελαθεί. Και όσο και αν θέλω να σας ξανά δω μαζί πρέπει επιτέλους να μάθει από τα λάθη του. Το ίδιο και συ.

-Αρκετά για τον άλλον. Έφτασα καλά. Όλα καλά. Τέλος. Θα τα πούμε όταν βάλω internet γιατί χρεώνομαι. Φιλάκια.

Έκλεισα γρήγορα το ακουστικό και πείρα μια βαθιά ανάσα. Ώστε το μετάνιωσε τελικά; Για αυτό με πείρε τηλέφωνο; Και τώρα πονάει; Τι συνέβει γαμώτο! Πως γίναμε έτσι; Άλλαξα χώρα αλλά ο Φοίβος εκεί να με παιδεύει. Άραγε του λείπουν τα πρωινά μας; Οι αγκαλιές, τα φιλιά μας; Του λείπω καθόλου; Οι στιγμές που περάσαμε μαζί του είναι αδιάφορες ή τον πονάνε όσο και μένα;

Ο ήχος της πόρτας με έβγαλε από τις οδυνηρές σκέψεις μου.

- Qui êtes-vous? Με ρώτησε μια ξανθιά αδύνατη κοπέλα με έκπληξη.

-Συγγνώμη; Δεν μιλάω γαλλικά. Της είπα στα αγγλικά και ξεφύσησε νευριασμένη. Τι ζόρι τραβάει η κοπελίτσα;

-Ποια είσαι; Με ξανά ρώτησε ,αλλά στα αγγλικά αυτή την φορά και με εξέπληξε η αγένειά της.

-Εγώ είμαι η Ζωή. Εσύ ποια είσαι;

-Δεν σε αφορά. Που είναι ο Jordan; Με ρώτησε με υφάκι και άρχισα να εκνευρίζομαι;