ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 16

-Μα τι γλυκιά! Έρχεται ο κολλητός σου από Αθήνα και με το που τον βλέπεις τον ρωτάς τι θες εσύ εδώ; Τέτοια υποδοχή; Με ρώτησε ο Πάρις με μια τεράστια δόση ειρωνείας!

-Σόρρυ ρε συ αλλά είσαι το τελευταίο άτομο που περίμενα να δω!

-Αααα!!! Το συνεχίζεις!

-Χαίρομαι πολύ που ήρθες. Το βουλώνω!

-Το 'σωσες μικρή! μου είπε και γελάσαμε.

Η υπόλοιπη μέρα πέρασε ευχάριστα με μένα και τον Πάρη να κάνουμε την μια βλακεία μετά την άλλη...να θυμόμαστε τα παλιά και να τραγουδάμε το πιο αγαπημένο μας 90's τραγούδι... "Can't touch this"...

-Πάντως εγώ διαφωνώ! πετάχτηκε στο άκυρο ο Πάρις μετά από έναν εξαντλητικό χορό στο σαλόνι.

-Για ποιο πράγμα;

-Για τον Φοίβο. Κρίμα το παιδ...

-Πάρη! Δεν θα το συζητήσω άλλο!

-Ρε Ζουζούνι γιατί; Το παιδί έκανε τόσο δρόμο για να σε δει και συ το διώχνεις.

-Δεν είναι αυτό ρε Πάρη. Ήμουν σε μια σχέση δύο χρόνων. Από την στιγμή που γνώρισα τον Φοίβο κεράτωσα, είπα ψέματα, πλήγωσα και πληγώθηκα, μεταλλάχθηκα. Δεν φταίει αυτός για ότι έγινε, αλλά εγώ. Εγώ ήμουν εκείνη που έκανα τόσο κακό στους γύρω μου, μα και στον εαυτό μου. Μπορεί ο Αλέξης να είναι κάφρος και να μην μου αξίζει όπως λες, αλλά με στήριξε και τις δύο φορές που έδωσα πανελλαδικές, ήταν δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή και δεν γύρισε να κοιτάξει ποτέ άλλη κοπέλα. Με έβαζε πάνω και από τους φίλους του πολλές φορές. Ξέρω ότι ήταν αρκετά καταπιεστικός, αλλά προσπαθούσε με τον τρόπο του να με βοηθήσει, να μου δώσει μια πιο υγιεινή ζωή, πράγμα που θα με ωφελούσε μακροπρόθεσμα. Δεν ήταν κακός απλά προσπαθούσε να με βοηθήσει με λάθος τρόπο.

-Ναι ρε Ζωή, αλλά...

-Βγαίνοντας από μια τέτοιου είδους σχέση είναι λογικό να θέλω να μείνω μόνη μου. Όχι, γιατί μου έφταιξε ο Φοίβος σε κάτι, αλλά γιατί μετά από δυο χρόνια θέλω να ζήσω και λίγο ελεύθερη, να μείνω μόνη μου ως φοιτήτρια. Με τον Αλέξη σχεδόν συγκατοικούσαμε αυτούς τους μήνες και δεν έμεινα σχεδόν κανένα βράδυ μόνη μου....Πάρη μου, ξέρεις πόσο σ'αγαπάω και πόσο εκτιμάω τις συμβουλές σου, αλλά πραγματικά θέλω να μείνω λίγο μόνη μου.

Ο Πάρις δεν μίλησε μόνο με αγκάλιασε. Αλλάξαμε γρήγορα θέμα και κάπου στις 3 το πρωί πέσαμε για ύπνο.

Το ξυπνητήρι βάραγε σαν τρελό. Πότε πήγε δέκα; Άρχισα να ετοιμάζομαι γρήγορα γρήγορα για την σχολή, αλλά βλέποντας την εικόνα του Πάρη στον καναπέ με έπιασαν τα γέλια. Είχε το ένα του πόδι και χέρι πάνω στον καναπέ, ενώ τα άλλο του χέρι και πόδι στο πάτωμα. Είχε ανοίξει διάπλατα το στόμα και ροχάλιζε σαν να μην υπήρχε αύριο.