ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 33

Πέρασα μια βδομάδα γεμάτη Φοίβο. Κάναμε τα πάντα μαζί. Μέχρι και στην σχολή δεν με άφηνε μόνη. Η Ελπίδα, όπως πάντα επιφυλατική, μόλις τον είδε τον χαστούκισε και του είπε πως αν με ξαναπληγώσει θα τον ρίξει στον Θερμαϊκό. Που να 'ξερε.

Έτσι λοιπόν πέρασε μια βδομάδα γεμάτη Φοίβο, δυο βδομάδες γεμάτες τηλεφωνήματα και μηνύματα από τον τρελό μου Αθηναίο και φυσικά διάβασμα, διάβασμα, διάβασμα για τις δυο σχολές που είχα να τελειώσω.

Με τον Μάνο κόψαμε κάθε επαφή. Μόλις του είπα πως τα ξαναβρήκαμε μόνο που δεν με έφαγε. Οι λέξεις "λάθος" και "πόνος" κοσμούσαν κάθε του πρόταση σε όλους τους δυνατούς χρόνους και τύπους. Έτσι και γω απομακρύνθηκα. Ξέρω πως η σχέση μας με τον Φοίβο μπορεί να γίνει κάπως τοξική, αλλά ξέρω επίσης πως με αγαπά, τον αγαπώ και αυτό μου φτάνει. Όσα χιλιόμετρα και αν μας χωρίζουν.

Πίσω λοιπόν στην μαγευτική Θεσσαλονίκη, ημέρα Σάββατο και ώρα 8:00 το πρωί ήμουν στο πέμπτο μου όνειρο όταν το κουδούνι την είχε δει ξαφνικά ξυπνητήρι. Πετάχτηκα κυριολεκτικά από το κρεβάτι και προσγειώθηκα στο πάτωμα. Γαμώτο! Αυτό θα αφήσει μελανιά. Όποιος και αν είναι θα φάει βρισίδι. Δεν το γλιτώνει!

Έτσι λοιπόν, με το μαλλι βγαλμένο από ηλεκτροπληξία, με μάτια σχεδόν ερμητικά κλειστά ανοίγω την πόρτα για να βρω τον μονάκριβο κολλητό μου. Και όπως είναι ενθουσιασμένος, με το χαμόγελο στα χείλη και περιμένει να με αγκαλιάσει, του κλείνω την πόρτα στα μούτρα.

-Ζωή! μου φωνάζει πίσω από την πόρτα.

-Καληνύχτα Πάρη! Θα τα πούμε σε τρεις ώρες που θα έχω ξυπνήσει. Του είπα και πήγα προς το δωμάτιο.

-Ρε Ζωή! Άνοιξε! Δεν είναι ώρα για αστεία!

-Καληνύχτα!

-Ζωή! Αν δεν ανοίξεις την πόρτα θα στείλλω φωτογραφία σου από το γυμνάσιο στον Φοίβο! στο άκουσμα αυτών τον λέξεων είχα γίνει Κεντέρης. Άνοιξα αμέσως την πόρτα και τον αγκάλιασα σφηχτά λες και ήμουν παρουσιάστρια σε πρωινάδικο.

-Έπρεπε να απειλήσω για να μου ανοίξεις; Με ρώτησε καθώς άφηνε τον σάκο στο πάτωμα.

-Έλα ρε! Λυπήσουμε! Βγήκαμε χθες και γύρισα πριν από τέσσερις ώρες. Δεν πρόλαβα να κοιμηθώ! Και συ ρε κωλόπαιδο, γαμώ την κολλητή σου, γιατί δεν πείρες ένα τηλέφωνο να μου πεις ότι θα έρθεις;

-Πως θα ήταν έκπληξη αλλιώς;

-Οι εκπλήξεις σε έκαψαν εσένα! του είπα και χώθηκα στην αγκαλιά του.