ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ {GW15}

Κεφάλαιο 52

Έπεσα πάνω του με δάκρυα στα μάτια. Το ξέσπασμά μου ήταν αρκετό για να κάνει τον Πάρι να αγχωθεί λίγο.

-Ζωή μου! Πάει πέρασε. Δεν πρόκειται να τον ξανά δεις. Μου είπε για να με ηρεμίσει μα έκανε τα πράγματα χειρότερα.

-Το ξέρω! Του απάντησα και άρχισα να κλαίω περισσότερο. Δεν θα τον ξανά έβλεπα. Τον είχα χάσει. Αν μπορώ να πω οτι τον είχα ποτέ. Σκούπισα τα μάτια μου και πείρα ένα μικρό χαμόγελο. Θα συνεχίσω την ζωή μου όπως έκανα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Μια ζωή χωρίς τον Φοίβο, μα και χωρίς δάκρια στα μάτια μου...

Μπήκα στην κουζίνα και συνέχισα κανονικά την δουλειά μου. Η Ελένη προσπάθησε να μου μιλήσει αλλά ο Πάρις της έκανε νεύμα να σταματήσει. Επέστρεψε στην κατσαρόλα καθώς εγώ ζητούσα από τον Χάρη μια γρήγορη ενημέρωση. Και έτσι βυθίστηκα στην δουλειά. Έπρεπε να ξεχαστώ, να κάνω τα πάντα για να ξεγελάσω το μυαλό μου, να σταματήσει να σκέφτεται αυτόν τον ηλίθιο Αθηναίο που μπήκε και βγήκε τόσο απρόβλεπτα στην ζωή μου. Και έτσι και έγινε. Οι ώρες πέρασαν η μία μετά την άλλη μα εγώ κολλημένη στην δουλειά μου δεν μου άφηνα πολλά περιθώρια για σκέψεις... μα κυρίως για αναμνήσεις.

-Ζωή, να φύγω; με ρώτησε η Τίνα.

-Ναι, κορίτσι μου. Φυσικά. Καλή ξεκούραση. Ραντεβού αύριο.

Αργά το βράδυ το εστιατόριο είχε κλείσει και γω έκανα τον καθιερωμένο έλεγχο. Καθάρισα την κουζίνα, κατέγραψα πρόχειρα της προμύθιες και οργάνωσα το τεράστιο ψυγείο. Όλα τα έκανα μηχανικά. Το μυαλό μου είχε γυρίσει πίσω τέσσερα χρόνια και σκεφτόταν την στιγμές μας με τον ηλίθιο Αθηναίο μου. Τελικά ποτέ δεν τον ξεπέρασα. Μπορεί να το προσπάθησα χιλιάδες φορές και στο τέλος να νόμιζα πως τα κατάφερα μα μόλις τον είδα ήταν λες και η καρδιά μου ξύπνησε ξαφνικά από τον λύθαργό της. Τι και αν ο αρραβώνας του την λάβωσε, εκείνη σαν χαζή συνεχίζει να χτυπά με την ελπίδα πως ο αγαπημένος της θα γυρίσει κοντά της. Πως θα γεμίσει ξανά με εκείνα τα όμορφα συναισθήματα που την έκαναν τα βράδια να μην αντέχει μακριά του. Αχ καρδιά μου και να ξερές πως όλα τελείωσαν πριν από τέσσερα χρόνια. Ο πρίγκιπας ζει σε ξένο βασίλειο και παντρεύεται μια άλλη πριγκίπισα. Κάποια που του ταιριάζει περισσσότερο από εσένα. Και συ, που μια ζωή ήσουν δειλή και πεισματάρα, θα μείνεις μόνη σου, παρέα με τις επτά σου γάτες, να πλέκεις την φανέλα του άγνωστου στρατιώτη. Το ράφι σου ήδη σε περιμένει.

Έτσι χαμένη στις σκέψεις μου άνοιξα την πίσω πόρτα με μια τεράστια σακούλα σκουπιδιών στα χέρια μέχρι που αντίκρισα έκπληκτη τον Φοίβο ακουμπισμένο στον απέναντι τοίχο.