Dwie połówki, dają jedną całość~Miraculum~

60. Zakazany pocałunek

Adrian:
Gdy tylko dostałem do ręki kartkę od Hugo, wiedziałem, że nie mogę tego spiepszyć. Pojechałem prosto do domu była jakaś 16:30 kiedy wpadłem do mieszkania. Stwierdziłem, że muszę ogarnąć siebie, moje ciało, włosy i tym podobne. To będzie niezapomniane popołunie, które skończy się, albo szczęśliwie, albo dla kogoś w ogóle będzie ostatnim. Tak, mówie teraz o sobie. Wiem, że Mari może zachowań się różnie, nie będzie dla mnie zaskoczeniem to jak będzie celowała do mnie z broni. Wszedłem pod prysznic, tego mi teraz potrzeba. Muszę ochłonąć. Chłodna ciesz spływała po moim ciele, dając ukojenie, a z drugiej strony powodując, że w mojej głowie pojawiał się mętlik. Nie znałem odpowiedzi na tyle pytań, na które mogła odpowiedzieć tylko i wyłącznie jedna osoba. Czy wybaczy? Czy da drugą szansę? Czy da jeszcze raz posmakować tych pięknych malinowych ust, które tak bardzo pragnę pocałować. Gdy tylko pomyślę o jej dotyku, którym mnie obdarzała, rozpływam się. Nie sądziłem, że jaka kolwiek osoba uzależni mnie od siebie aż w taki sposób. Zdecydowanie muszę ją zobaczyć. Jestem ciekawy jak bardzo zaskoczona będzie. Zakręciłem wodę, która natychmiastowo przestała lecieć. Wyszedłem z pod prysznica. Owinęłem się ręcznikiem w okół pasa. Oparłem ręce o umywalke. Mój wzrok powędrował w stronę lustra. Moje odbicie. Przyglądałem się mojej twarzy. Dlaczego do cholery jestem taki głupi. Wszystkie okładki są oklejone moją twarzą, a ja kurwa nie potrafię nawet zapanować nad swoim umysłem. Udaję jebanego idealnego chłopaka z okładki gazet, a tak na prawdę jestem jednym wielkim debilem. Z zażenowaniem sobą udałem się do garderoby. Taka wielka, a do połowy pusta. Ubrałem się. Miałem już wychodzić jednak wróciłem, aby wziąć zdjęcie, na którym jest moja królowa. Otworzyłem szufladę w której spodziewałem się, że będzie ta fotka. Nie ma, ale jak? Przecież.....Mari, czyli zabrała coś z tąd. Musiała to widzieć. Zabrała zdjęcie oraz zostawiła po sobie ślad na moim czole. Po co jej ta fotka? Wyszedłem z garderoby na dół. Ubrałem się w koszulę oraz eleganckie spodnie. Stwierdziłem, że wyjdę z mieszkania. Udam się do kwiaciarni, po róże, różowe. Mam nadzieję, że spodobają jej się. Była 17:10 kiedy wyszedłem z mieszkania. Droga do kwiaciarni nie trwała długo. Wszedłem do środka.
-Dzień dobry.- powiedziałem pewnym siebie głosem.
-Dzień dobry.- Za lady wychyliła się niska kobieta, dosyć w podeszłym wieku.- W czym mogę panu pomóc?
-Szukam różowych róż, dla ukochanej, chcę, aby były wyjątkowe.
-Rozumiem twoje starania chłopcze, przepraszam cię na sekundę, muszę iść na zaplecze, aby poszukać czy mam tego typu róże.- kobieta zniknęła, za drzwiami, za którymi najprawdopodobniej było zaplecze. Przez chwilę dało się usłyszeć szepty rozmowy. Jednak nie byłem w stanie usłyszeć o czym jest rozmowa. Nie minęło parę sekund, a za drzwi. Wyszła jakaś młoda dziewczyna.
-Aaaaa to na prawdę on, babciu to, sam Adrien Agrest. Nie wiesz jak bardzo się cieszę, że mogę cię poznać
-Tak ja też się cieszę!- powiedziałem lekko podirytowany. Nie lubię gdy moi fani są natarczywi.
-Nadal w to nie wierzę! Aaaaa....!- Dziewczyna wręcz rzuciła mi się na szyję. Nie wiedziałem co zrobić. Puściła się mnie i odeszła parę kroków tył.- Przepraszam poniosło mnie. Podpiszesz mi się na okładce z tobą?
-Dobrze, niech ci będzie.
-Dobrze, zaraz wracam!- dziewczyna zniknęła za drzwiami, za to jej babcia pojawiła się z powrotem. Trzymała dużo różowych róż.
-Przepraszam Pana za nią jest Pana wielką fanką. Ma Pana wszystkie gazety, ogląda wywiady i jest bardzo zawiedziona Pana nie obecnością w mediach ostatnim czasem.
-Nie szkodzi sam uganiam się za kobietą moich marzeń.
-Musi być bardzo wyjątkowa, skoro Pan o nią tak walczy.
-To prawda jest niesamowita.....
-Mam!!....Podpisz tu...-Złożyłem podpis na okładce na której widniała moja twarz.- tu.....tu.....i tu.......nie wiesz jak bardzo ci dziękuję. To było moje marzenie.
-Nie wiedziałem, że mam aż taką fankę.- puściłem do niej oczko, a ona chyba zamarła. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce i bez słowa wyszła z pomieszczenia.
-Będzie teraz mówiła o tym zdarzeniu przez bardzo długi czas.
-Naprawdę miło mi, że uważa mnie za idola....gdzie są jej rodzice?
-Zguneli w wypadku samochodowym jak miała 2 latka. Opiekuję się nią od tamtego czasu, to już 12 lat. Ma tylko mnie, ale nie mogę jej zapewnić tego czego chciało by dziecko w jej wieku. Kocham ją nad życie.
-To widać, że jest dobrym dzieckiem. Pomaga Pani pewnie bardzo dużo.
-Tak, to prawda. Ile tych róż?
-Jedna Proszę Pani.
-Na pewno?
-Tak, nie ważne ile dam jej róż, ważne co jej powiem.
-Racja.- Kobieta przewiązała wstążką różę i dała mi ją.
-Dziękuję, ile się należy?- wyciągnąłem portfel.
-Nie musi Pan płacić, ważne, że moja wnusia jest szczęśliwa.- uśmiechnęła się do mnie.
-Nie mogę tak proszę. Reszty nie trzeba.- położyłem na ladę pieniądze.- Do widzenia.
-Do..widzenia..- kobieta chyba nie spodziewała się, że za zwykłą różę zapłacę kilka setek. Chcę pomóc tej dziewczynce. Myślę, że te pieniądze, pomogą. Wsiadłem do białego audi. Kierunek dom mojej ukochanej.