„Chłopiec w pasiastej piżamie" - John Boyne
wydawnictwo Replika
3/5⭐️
Historia dzieję się w czasie wojny, która jest pokazana z perspektywy dziecka, ale jednak z tej innej strony. Dziewięcio letni Bruno nie wie czym jest wojna i co się dzieję naprawdę, tak samo nie wie co robi jego ojciec - niemiecki oficer. Jest przekonany, że pomaga innym. Dotychczas mieszkali w Berlinie gdzie miał swoich trzech najlepszych kolegów, jednak przeprowadzili się, bo praca ojca tego wymagała. Z dala od kolegów, miasta, był tylko on, jego nieznośna siostra, dom, który nie był ładny, oraz ogrodzenie, które widział z swojego okna. Było niedaleko, widział domy, ludzi ubranych w pasiaste piżamy i dzieci. Dlatego wyruszył jako odkrywca mając nadzieję, że znajdzie przyjaciela do zabawy.
Spotkanie dwóch chłopców na skraju zupełnie odmiennych światów.
Książka jest spojrzeniem oczyma pełnymi ufności, naiwności i wiary w dobro w czasie piekła.
Zacznę od tego, że jest to fikcja literacka. Wymyślona historia tych dwóch chłopców. Bardzo chciałam przeczytać po obejrzeniu kilkakrotnym filmu który ukazał sie dwa lata po napisaniu książki. I być może gdybym najpierw przeczytała, potem obejrzała, moja ocena byłaby inna. Jednak widać tą różnice, dużą.
I szczerze ekranizacja mi się bardziej podobała, gdyby w książce byłoby to bardziej opisane, to co sie działo, byłaby moim zdaniem lepsza. Brakowało mi opisów. Czułam się jakbym czytała inną historię tych samych bohaterów, podobną do filmu. Język łatwy, szybko się czyta, jest to zaledwie 200 stron, a przydałoby się więcej, żeby to rozbudować. Oglądając film zawsze płacze ilekroć mogłabym go oglądać, zawsze się wzruszę. Czytając nie czułam nic.
„W nieprzeniknionym mroku i zgiełku Bruno nadal ściskał dłoń Szmula i pomyślał, że choćby niewiadomo co, nie puści jej przenigdy."
