Gri Prenses (Grindelwald'un Kızı)

Kahin

"Uyanmayı düşünüyor musun? Yoksa önümüzdeki yirmi dört saat boyunca uyuyacak mısın?"

Gözlerini açtığında yatakta oturmuş ve tamamen giyinmiş adamı görüp tekrar kapatması bir oldu. "Evet."

"Yeterince uyumadın mı sence?"

Oflayarak gözlerini açıp, ona bıkkınlıkla bakan adamın gözlerine dikti gözlerini. "Biliyor musun, insanım ve yorgunum. Üzgünüm seksen saatlik başka bir macerayı kaldırabilmek için önümüzdeki günü uyuyarak geçirmeyi planlıyorum."

"Bu yeterince uyumuş olduğunu değiştirmiyor."

"Ya Tom! Nagini diye sayıklayan sen değil miydin? Gitsene yılanınla falan konuş biraz."

Adam bıkmış bir ifadeyle oflayarak kalktı ve kahve tonlarının hakim olduğu odada bir kaç adım atıp, küçük kasabanın meydanına hakim olan pencerenin başında durdu. Yüzü dümdüzdü, ne düşündüğü asla anlaşılmıyordu. Sadece orda büyük bir asaletle dikilip, kasabayı inceliyordu.

Bir kaç dakika sonra, sessizlikte kızın oynaması ve yorganın hışırtısı duyuldu. Adam arkasını dönmedi.
"Ne düşünüyorsun?"

"Buraya gelmek güzel bir fikir değildi." Dedi Tom Riddle kusursuz bir ses tonuyla, hâlâ arkasını dönmemişti.

"Diğer seçenekler arasında en iyisiydi." Dedi Alanis, onu izleyen gözlerle yatakta yatarken.

Adam kasabayı incelemeye devam ederken, onun gözleri de onun üzerindeydi. Ne düşündüğünü okumaya çalışıyor gibiydi.
"Malfoylara dönemezdik Tom."

Tom Riddle iç çekip cama arkasını döndü ve yatakta yatıp, onu inceleyen kıza doğru yürürken yüzüne ona korkutucu derecede yakışan bir gülümseme oturttu. "Haklısın." Diye fısıldadı usulca, onun yanına otururken.

Elleri kızın birbirine dolanmış sarı buklelerinde dolaştı, kız buna karşı iç çekti ve başını sallayarak ona bakmaya devam etti. "Bana sorarsan en iyi seçenek geri dönmemekti tabi."

O dudaklarını birbirine bastırıp elini geri çekerken, kızda doğruldu. "Alanis," dedi iç çekerek, "Bir gün illa döneceğimizi zaten biliyordun. Bazen gerçekten çocuk gibi davranıyorsun. "

Kız gözlerini yumarken, o oldukça ciddi devam etti. "Senin için," diye devam etti. "Yapabileceğim her şeyi yaptım zaten. Ama hayatım boyunca bunu yapmamı bekleyemezsin."

Alanis ise sade bir, "Biliyorum." Diyerek konuyu kapattı. "Anlatacağın her şeyi bilmiyorum mu sanıyorsun?"

İç çekerken tek eliyle saçlarını düzeltti. Kara yüzük parmağındaydı. "Sadece bir an için.." Gözlerini yumdu. "Bunu sonsuza kadar yapabilirdik."

"Öfkeyle söylediğin sözler için hayatını mahvetmene izin vermezdim. Ve eminim hayatını saklanarak geçirmek istemezdin. "

"Saklanmak istemedim, kendi yoluma gitmek istedim." 

Gülümsemerken, ona doğru eğilip başını başına yasladı, bu konunun kapatılmasını istemediği belliydi. "Ve beni kendi yoluna davet ettin değil mi?"

Kız cevap vermeyip onu incelemeye devam ettiğinde gülümsemesi daha da büyüdü, duygularını saklamadığı nadir anlardandı. "Pekala şimdi benim yolumdayız..."