Zawgyi
ပါးလွပ္လွပ္ခႏၶာကိုယ္ေလးအား
က်ိဳးပဲ့မည္ဆိုးသည့္အလား ကုတင္ေပၚတယုတယ
ညင္သာခ်ေပးျပီးေနာက္ သူ ့ေနာက္မွေျခမကိုင္မိ
လက္မကိုင္မိ တတန္းလိုက္ျကီးေျပးလိုက္လာျကတဲ့ အိမ္အကူတစုကိုေအးစက္မဲေမွာင္ေသာ
မ်က္နွာထားျဖင့္စိုက္ျကည့္၍မာန္မဲလိုက္ေတာ့၏။
"ဘာလုပ္ေနျကတာလဲ!!!
Family Doctorဆီဖုန္းဆက္ျကေလ!!
အဲဒါကအစ လိုက္ေျပာေနရမွာလား!!!
ရုတ္တရတ္ျဖစ္သြားတဲ့အေျခအေနေျကာင့္
အိမ္အကူအားလံုး အသက္ေတာင္မရႈရဲ။
"သခင္ေလး ေဒါက္...တာ ေဒါက္တာေရာက္ေနပါျပီ"
အေျပးအလႊားအခန္းထဲအလွ်င္စလို
ဝင္ေရာက္လာတဲ့ လူသံုးဦး။
ရိေပၚမ်က္နွာဟာ ျပိဳေတာ့မဲ့မိုးလို
ျငိမ္သက္လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ကိုကိုျကည့္ရင္း
ေရနစ္သူေကာက္ရိုးတမွ်င္ကိုအားျပဳဆြဲကိုင္ထားသည့္နွယ္ ကိုကိုလက္ျကမ္းျကမ္းေလးကိုလက္၂ဖက္နဲ့ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္းကေဒါက္တာစုန့္ကို ျမင္သည္နွင့္ အားကိုးရာရွာေတြ ့သြားသည့္ ကေလးတေယာက္နွယ္ ကူကယ္ရာမဲ့ပံုစံျဖင့္
"ေဒါက္တာ ကိုကို ့ကိုျကည့္ပါအံုး
ကိုကို ့ကိုျကည့္ပါအံုးဗ်ာ
ဒီတခါကိုကိုေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္
ေခၚလို ့လဲမရေတာ့ဘူး"
စကားသံေတြကိုေသခ်ာအာရံုစိုက္
နားေထာင္ျကည့့္ပါလွ်င္ ဝမ္းနည္းငိုရိႈက္သံ တစြန္းတစပါဝင္ေနတာ ဘယ္သူမဆို သတိထားမိပါလိမ့္မယ္
သူကူကယ္ရာမဲ့စြာ ေဒါက္တာစုန့္လက္ကိုကိုင္ျပီး
ေတာင္းဆိုေလ၏။
"ကိုကို ့ကို ရေအာင္ကုေပးပါဗ်ာ
က်ေနာ္ဘာေပးရေပးရ အကုန္ေပးပါ့မယ္"
နွစ္ေတြျကာေညာင္းခဲ့ပင္မဲ့ ညိွဳးငယ္ေနတဲ့
မ်က္နွာထားနဲ့စိုးရိပ္ပူပန္ေနတဲ့ထိုေကာင္ေလးဟာ
သူနဲ့ပထမဆံုးဆံုခဲ့ဖူးတဲ့၇နွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္လိုမေျပာင္းလဲခဲ့ေပ။
ဒီကေလးက သန္မာတယ္
ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ျပီး
ကိုယ္အားကိုယ္ကိုးနိုင္ေနပင္မဲ့
သူကိုေတာ့ အကိုျဖစ္သူအတြက္
ဒီအရြယ္ထိအားကိုးေနတံုးပင္။
