BETTER THAN A PROMISE (COMPLETED)

BTAP - MEET SCAR ೄྀ࿐ ˊˎ-

⚛》》》Scarianna Eleanor Anderson《《《⚛

Perfect.

That's what people keep calling me every time they see me. The frequency of this reference has sparked a sense of curiosity within me. I am also just a fellow human being who goes to sleep, eats, a student who studies, and a living individual who exists on this unfair world.

"Miss Yanna, nakaready na po ang kakainin niyo sa dining table."

"Thanks, Nanny."

I went straight to the dining table and when I got there, my nanny was right. Everything is ready to eat on the table.

The meals on the table are complete. Starting with hors d'oeuvre, appetizer, main course, and dessert. For sure si dad ang nagpa-prepare nito. Ganito kasi siya kapag naaabutan ko siyang galing dito sa mansion, akala mo naman isang buong pamilya ang kakain.

Ako lang naman mag-isa.

I just let out a heavy sigh at inalis ang mga negative na namang papasok sa utak ko. Hindi siya pwedeng umapila ngayon, papasok ako ngayon.

"Tara, mga nanny! Samahan niyo akong kumain dito sa hapag!" Masiglang aya ko sa mga katulong namin na hindi ko alam kung anong klaseng paa ang mayroon sila at hindi nangangalay kakatayo sa kahit anong sulok ng mansion. Dito nga sa dining area, halos walo ang nandito ngayon na nakatayo at balak na naman akong panoorin kumain.

Entertaining kaya ang pag kain ko dito?

"Tara na, samahan niyo po akong kumain."

"Paumanhin, Miss Yanna. Pero hindi po pwede dahil baka pagalitan na naman po kami ni madame kapag umupo po kami sa golden chair na exclusive lang sa inyong pamilya." Magalang na saad ng isa sa mga katulong namin.

Wala naman siya dito, bakit takot pa rin sila? Hays.

Tsh.

They don't seem to want to accompany me. I simply sighed once more and nagsimula ng kumain.

Whole family?

Psh! What a joke.

I combed my hair after finishing my meal.

"Miss, ako na po."

"Ay, hindi na po. What's the point of having a hand if I don't use it? After all, I'm not considered disabled." Actually, ilang beses ko na 'tong in-explain sa kanila. Since nag turn ako ng fifteen years old ay never ko ng pinasuklay ang buhok ko sa iba. Kaya ko naman na, malaki na ako. Eighteen na ako ngayon for heaven's sake.

"Miss, nakaready na po sa dressing room niyo ang susuotin niyong damit pampasok." Isa na namang maid ang lumapit sa'kin para sabihin 'yan.

"Thanks," pagpapasalamat ko.

I went to the dressing room where I kept all of my clothes. I usually prepare myself there because that is the place they constantly organize my clothes.

Because of what I saw, I tapped my forehead.

"Yaya?"