Güneş Doğar mı Yeniden?

-43-

~Keyifli okumalar~

Çağıl ile aralarında geçen olaylı günün ertesi sabahıydı. Bugün abisiyle konuşacak, ona arkadaşlarını tehdit edip etmediğini soracak ve olur da böyle bir şey yapmışsa bu Derin'i taşıran son damla olacaktı. Çağıl'ın gördüğünü söylediği mesajların yalan olmayacağını bildiğinden abisinin böyle bir şey yapma ihtimali oldukça fazlaydı. Hatırladığı son anılarından oldukça farklı bir hayat sürdürüyorlardı sanırım; her ne olduysa hatırlayamadığı kısımlarda, abisi kendisine olan saygısını kaybetmişti.

Her şey üst üste geldiğinden Derin'in atladığı bir gerçek de vardı; Cağıl'ın kollarına bayıldığı gün hatırladığı bir gerçek...
"Abin nasıl izin verdi dışarı çıkmana?" Bu cümle tekrar yankılandı beyninde. Abisi sadece saygısını kaybetmekle kalmamış, Derin'in hayatını kontrol eder bir hale de gelmiş olmalıydı.

Gece eve gelmemiş olan abisinin, şimdi gelmesini umut eder bir halde bekliyordu. Fazla geçmedi ki umduğu gerçekleşti ve abisi eve geldi.

Kapıyı örter örtmez Derin onun karşısına dikildi.

-Sen benim arkadaşlarımı tehdit mi ediyordun?!

Deniz karşılaştığı bu soruyla afallamıştı.

-Ne saçmalıyorsun sen yine?!

-Ben saçmalıyorum değil mi, sen tamamen normal davranıyorsun!

-Derin n'oluyor?

-Sana bir soru sordum, sen benim arkadaşlarımı mı tehdit ediyordun? Tabi ya;o yüzden aramız bozuktu, senin yüzünden!

-Onlarla mı görüştün, yalan yanlış şeylerle doldurmuşlar seni! Hem ben sana dışarı çıkma demedim mi?!

Derin'in üzerine öfkeyle yürümüştü Deniz.

-Onlarla görüştüğüm filan yok.

-Nereden çıktı o zaman bu saçmalık?!

Derin buna mantıklı bir açıklama ararken, aklına geleni düşünmeden söyledi.

-Hatırlamaya başladım.

-Hatırlamaya başladın?, Deniz bu soruyu emin olmak istercesine sormuştu.

-Evet, mesela; "abin nasıl izin verdi dışarı çıkmana?" Diyen kızı hatırlamaya başladım, bana kaza geçirdiğim yer olarak inandırmaya çalıştığın yerde değil de; o gece cinayet işlenen bir binanın yanında kaza geçirdiğimi hatırlamaya başladım, o gece katillerden kaçmaya çalıştığımı hatırlamaya başladım
ve inanır mısın(!), orada olduğuma dair tüm delillerin polislerin elinden kaybolduğunu öğrendim!

Derin düşünmeden konuşmuş ve her şeyi itiraf etmişti. Her şeyi bir anda söylemesinin doğru olup olmaması umrunda değildi,rahatlamıştı ve bu belirsizliklere artık son verilmesi gerektiğinin farkındaydı. Bunu da abisiyle konuşmadan yapamayacağı için doğru yaptığına inanıyordu. Hatta en başında bunları konuşması gerektiğini düşünüyordu.

-Derin...sen...sen neyden bahsediyorsun böyle, ne cinayeti, ne katili?!

-Sen ne saklıyorsun benden, beni tüm bu sorulardan kurtar artık lütfen...

-Derin senden hiçbir şey saklamıyorum, söylediklerinden de hiçbir şey anlamadım...

-Abi hatırlıyorum diyorum...o gece kadının attığı çığlıkları hatırlıyorum, boş sokakta yankılanan silah sesini hatırlıyorum, o binadan çıkan adamları hatırlıyorum!

-Sen...sen gerçekten, o gece işlenen cinayete tanıklık ettiğini mi düşünüyor-

-Hatırlıyorum dedim!