Güneş Doğar mı Yeniden?

-37-

♡Keyifli okumalar...♡

Mert'in varlığı kendisine iyi geldiği kadar yormuştu da Derin'i. Neredeyse hiç tepki göstermediği hareketi ona ağır gelmiş, o dudakların sahibinin Çağıl olmasını dilemesi ise kötü hissettirmişti. Zaten pek fazla konuşamamışlardı o tuhaf atmosferden sonra, Mert de evden gitmişti. Derin'e bir sorun olmadığını söylemiş olsa da biraz kırgın bir halde çıkmıştı evden. Derin'in ağzından kaçırdığı cinayet konusunu da üstelemeye devam edecek gibiydi. Derin bunu Mert'e söylediğine oldukça pişmandı ve bu yüzden kendisini suçlu hissediyordu.

...

Çağıl'ın nasıl olduğunu merak ediyordu. Yanına gidip onu görmek ve bizzat özür dilemek istiyordu. Ama eğer giderse, abisinin buna göstereceği tepkiden de korkuyordu.

Evde tekrardan yalnız kalması canını sıkmıştı. Böyle oturup her şey normalmiş gibi davranmak istemiyordu.

Dışarı çıkıp hava almaya karar verdi.
Abisi birkaç gün evden çıkma demiş olsa da bunu engellemeye hakkı yoktu.

Hava biraz serin gibiydi üzerine ince hırkasını giyip aşağı indi.

Dışarı adımını atar atmaz derin bir nefes çekti içine, esen rüzgarın savurduğu saçlarını elleriyle düzeltirken.
...

Her zaman korkuların üzerine gidilmesi gerektiği ve onların ancak bu şekilde aşılabileceğini söylerler. Korkuların üzerine gidebilecek cesaretin nasıl elde edileceğinden bahsetmez ama kimse. Derin de bulamadığı cesareti yüzünden cinayetin işlendiği sokağın yakınlarına dahi gidemiyordu. Hatırlamaktan değil, hatırlaması olası şeylerden korkuyordu ve bu korku onun üzerine geliyordu.

Adımlarını zorlayarak o binaya doğru gitmeye başladı. Adımları her an tersi yöne dönmesini sağlayabilecek kadar tedirgin ve isteksizdi. Cesaretini toplayamayacağını anlayınca bunu yapmaya çalışmaktan vazgeçip içindeki korkuyla o tarafa doğru gidiyordu.

Dışarı çıkarken aklında cinayet mahaline gitmek gibi bir düşüncesi yoktu fakat bunun, yapması gereken bir şey olduğunu ve eğer bugün gitmezse bir daha hiç gidemeyeceğini biliyor oluşu, onu oraya yönlendirmişti.

Bir cinayet belgeselinden duyduğu cümleyi anımsadığında vücudunun heyecanla titrediğini hissetti.
"Her katil mutlaka olay yerine geri döner."
İçinden dua eder bir halde tekrarlıyordu. "Umarım olay yerine gitmek için katille aynı günü seçmemişimdir."

Adımları binanın olduğu sokağın başında durdu. Bu sokakta hep eski evler vardı ve neredeyse hepsi boşaltılmıştı. Yakın sokaklar insan doluyken bu sokak ıssız olurdu ve bu her zaman Derin'i şaşırtırdı. Sanki herkes bu sokaktan uzak durmaya çalışıyor gibiydi ve şu an buradayken bunun oldukça doğru bir hareket olduğunu anlıyordu, burası insanı ürkütüyordu...

Bina sokağın diğer ucunda gözüküyordu. Derin oraya bakarken binadaki karanlığı iliklerine kadar hissetmişti. Yıkık dökük bir halde olduğu kadar korkutuyordu insanı.

Bir adım öne doğru attı, daha sonra o adımı tekrar kendine doğru çekti. Binanın içinden çıkan siyahlara bürünmüş birini gördüğünde korkusu mümkünmüş gibi daha da artmıştı. Siyah kapüşonuyla başını örtmüş uzun boylu biriydi o kişi. Omzunun genişliği onun bir erkek olduğunu düşündürmüştü Derin'e. Binanın başında durmuş bir halde beklerken onun köşeyi döndüğünü ve gözden kaybolduğunu gördü.

Anlık bir heyecanla, hızlı adımlarla o tarafa doğru yürüdü. Adamın döndüğü tarafa baktığında hiç kimse gözükmüyordu. Daha fazla oraya gitmek istemediğinde binanın olduğu yere doğru geri döndü. Binaya yöneldiğinde ve üzerine bastığında ayağını kaydıran, son anda düşmekten kurtulduğu kağıdı eline aldı.

Özensizce yırtıldığı belli olan kağıdın üzerinde tamamı büyük harflerle yazılmış cümleler vardı.

Titreyen elleriyle tuttuğu kağıdın üzerindeki yazıyı farkında olmadan yüksek sesle okudu.

"Görmemen gereken şeylere tanıklık etmek sen de bağımlılık yaptı sanırım. Hala hayattayken bu olayı kurcalamaktan vazgeç, eğer bu bağımlılığın sonunu getirmesini istemiyorsan.."

Kağıt hala elindeyken karşısındaki binaya çevirdi gözlerini. Cinayete tanıklık ettiği artık somut olarak kesinleşmişti,  katilin onu unutmadığı da...

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen.🦋