Güneş Doğar mı Yeniden?

-60-

♡Keyifli okumalar♡

"Beni, senin yanında olması üzebilecek tek kişi var...Abimden mi bahsediyorsun?.."

Yüzünde alaycı bir gülümseme beliren katil, Derin'e büyük bir yük bırakmak üzereydi.

"Belki de yanımda olması seni üzebilecek başka biri daha vardır, fakat sen onu hatırlamıyorsundur."

"Ne...kim?!"

"Hafızanı biraz daha zorla bakalım, hatırlamaman tercihimdir ama."

Derin hayrete düşmüş bir halde duraksarken, Karan onun bu şekilde bozguna uğratmaktan keyif alır bir halde devam etti.

"Belki de hatırlıyorsundur fakat o kişinin böyle bir şey yapabileceği aklına dahi gelmiyordur."

Güldü, iğrenç bir kahkahanın ardından devam etti.

"Ya da bahsettiğim kişi bunların hiçbiri değil de sorduğun gibi, abindir."

"Sen gerçekten-

"Ben gerçekten, sana o kişinin kim olduğunu söylemeyeceğim. Yeterince açık bir şekilde bakarsan etrafına, cevabı bulabileceğinden eminim."

"Eğer söylersen, bu yemeği sık sık tekrarlayabiliriz."

"Derin ya sen fazla aptalsın ya da beni gerçekten bir aptal gibi görüyorsun. Sana bunu söyleyip söylememem hiçbir şeyi değiştirmeyecek, ben ne zaman istersem bu yemek tekrarlanacak zaten. Bizim ilişkimizde kontrol her zaman ben de olacak."

"Bizim bir ilişkimiz yok, ve de hiçbir zaman olmayacak!"

"Eninde sonunda kendi isteğinle geleceksin bana, sadece biraz daha sabretmem gerek."

"Senin gibi bir pisliğe kendi isteğimle geleceğim öyle mi(!)"

Alayla bir kahkaha atan Derin, cümlesine devam etti.

"Pislik olduğun kadar komiksin de(!)"

Biraz bozulmuş gibi görünen Karan, sinirle konuştu.

"Kalk, eve bırakayım seni."

"Ben kendim giderim, buraya getirmene izin vermekle yeterince tahammül gösterdim zaten.

"Derin ikimiz de biliyoruz ki senin buradan tek başına gitmene izin vermeyeceğim. Seni zorlamak istemiyorum, fakat benim de tahammülümün sonuna geldiğimi düşünürsek, bunu yaparım."

Derin hiç kıpırdamadığında, Karan az önce dediği gibi; tahammülünün sonuna geldiğini belli eder şekilde, sesli bir nefes verip Derin'e yöneldi. Karan'ın sert bakışlarında ki kararlılık korkuttuğunda Derin'i, daha fazla ona karşı koymaması gerektiğini anlamıştı.

"Tamam!"
...

Arabadan inmeden önce Derin'in kolundan tutup durduran Karan, onu ürkütmüştü.

"Bu yemeği daha sık tekrarlama fikrini sevdim, yapalım bunu."

"Bunu bir daha yapmayacağım."

"Pekala, ben de seni bıraktıktan sonra polise giderim o zaman."

"Ya ben de abime gidersem; senin beni tehdit ettiğini, cinayet işlediğini söylersem?!"

İğrenç bir kahkahanın ardından cevap verdi.

"Abin ne yapabilir peki bu konuda, o güzel aklını çalıştır bakalım."

"Belki abimde de senin aleyhine şeyler vardır, belki tek fesat düşünen sen değilsindir."

"Yoktur, çünkü ben arkamda delil bırakmam. Hala tutuklanmamış olmamdan anlayabilirsin temiz çalıştığımı."

Biraz duraksadı, ardından devam etti.

"Hadi diyelim abinde beni bitirebilecek deliller olsun, o zaman abini de öldürmek zorunda kalırım ve eminim, ikimiz de bunun olmasını istemeyiz."

...

Derin kapının önüne geldiğinde eve girmek üzereydi ki kolundan tutulup içeri çekilmesi bir olmuştu. Arkasından gelen kişi onu sertçe eve sokmuş ve bağırmasına fırsat vermeden ağzını kapamıştı.

"Benim, bağırma."

Çağıl'ın sesiydi bu, fakat öyle sert çıkmıştı ki Derin'i rahatlatmak yerine daha da huzursuz etmişti.

"Bana bir gün ver dedin, kaç kere aradım cevap vermedin, kapına geldim yoktun, bekledim gelmedin!..Beni oyalaman umrumda filan değil fakat bana katil diye resmini attığın adamın arabasında ne işin vardı açıklamak zorundasın! Böyle bir şeyi nasıl yapabildin açıklamak zorundasın!"

Bir kez daha her şeyi mahvetmiş olmasının verdiği rahatsızlıkla yerinde kıpırdandı Derin.

"Ben..."

"Sen, bence başından beri bu işin içindesin!"

Açıklama yapmasını beklediği Derin'in söyleyeceği hiçbir şeyi dinleyemeyecek kadar öfkeli, ağzından çıkacak her bir kelimeden şüphe edecek kadar da kırgındı Çağıl.
Derin'i duvarla arasına alıp dudaklarını kulağına yaklaştırdı, kendini zor tutuyormuş gibi bir tonda, aldığı öfkeli ve sesli nefesler eşliğinde konuştu.

"Bundan sonra sen de karşımdasın, cinayetin içindeki herkes gibi sana da soracağım bunun hesabını. Pişman edeceğim Derin, hepinizi pişman edeceğim!"

Arkasını dönüp gitmek üzereyken, Derin onu durdurdu.

"Ben hiçbir şeyin içinde değilim. O adam bana katil olduğunu itiraf etti fakat abimle arkadaş olduğunu yeni öğrendim."

Çağıl'ın yüzündeki şaşkınlığa aldırmadan devam etti.

"Abimin ortağıymış fakat elinde abime zarar verebilecek belgeler var. O adam beni tehdit etti, eğer onunla buluşmasaydım bugün, polise gideceğini söyledi. Abime zarar vermesine izin veremezdim."

Çağıl'ın elini tutup, ona doğru yaklaştı.

"Sana beklemeni söylemekle hata ettim, bekleme...bekleme ve kendin araştır. O adamı, abimi sen araştır...sana abimi savunmayacağım, ne kadar böyle bir şeyi asla yapmamış olacağını söylesem de içindeki şüpheyi yok edemem, biliyorum bunu...Bugün senin yanına gelemedim fakat bundan sonra senin yanından gitmek gibi bir düşüncem yok , bir kez daha sırtımı dönmeyeceğim sana...O adamın adı Karan, soyadını bilmiyorum fakat öğrenirim. Sen de onunla ya da abimle ilgili herhangi tuhaf bir şey bulursan ilk bana söyle. Birlikte hareket edelim, birlikte-

"Her yaptığın hatanın ardından beni bırakmayacağını söylüyorsun, bu cinayetin çözülmesini en çok isteyen senmişsin gibi davranıyorsun ardından bu cinayette şüphelenilmesi gereken biri gibi hareket ediyorsun."

Çağıl, Derin'in elinden elini çekti. Sanki kirlenmiş gibi hissettiği elini pantalonuna silerken, bu yaptığı hareket Derin'in gözlerini doldurdu. Fakat, bu anın ağırlığı sadece Derin'in değil, Çağıl'ın da kalbine çökmüştü. Derin'e karşı hissettiği arzu midesini bulandırmaya, üzerinde bıraktığı etki de yakıcı bir acıya dönüşmeye başlamıştı. Mutlu veya mutsuz hiçbir son kalmamıştı, ikisi için yazılmış hiçbir hikayede. Başlangıçları yoktu, birlikte olamıyorlardı...

Çağıl, az önce bıraktığı Derin'in elini tekrar tuttu. Samimiyetten uzak, soğuk bir tutuştu bu. Gevşekti, her an ayrılmaya hazır bir halde birbirine değiyordu bu iki el.

"Sana güvenmek gibi bir aptallığı tekrar yapmam, Derin."