Pay The Price

Kabanata 27

Can send me to his condo. Doon ay hinayaan niya muna akong magpahinga dahil nanghihina ako dahil sa lagnat at kaiiyak.

"Can, where's the towel? Hurry up! She's still burning." Narinig ko ang malamyos na tinig ng babae sa gilid ko habang pinakikiramdaman niya ang nook o. "God, she's as hot as fire. Don't you think we should send her to the hospital?"

"We can't, sweetheart. She's gonna kill me. Ayaw nga niya na ipaalam sa iba." Narinig kong sabi ni Can na nasa gilid ko na rin.

"Maybe we should wake her up. Let's make her eat. Tapos ay paiinumin na natin siya ng gamot."

"Good idea." Can said and gently poke my shoulder. I open my eyes and saw him with a beautiful lady on his side. That must be Seraphine, the girl he keeps on talking about. "Good evening, Bellsy. Kumain ka na."

Napahawak ulit ako sa ulo ko noong umupo mula sa pagkakatayo. My head is killing me for real.

"Hi, Bella! I'm Seraphine. I came here because Can call me. He has no idea what to do with a friend who has fever."

Can pouted and she gave him a look. "Well, I never had fever before." Pag- iinarte ni Can.

"Anyway, I'm here to help. I already cooked a soup. Kailangan mong kumain muna tapos ay uminom ng gamot." Sabi niya sa akin.

Sinilip ko ang labas at nakita na madilim na. Paniguradong hinahanap na ako nila Lola. "Pero kailangan ko nang umuwi,"

"You will after you eat and drink
medicine. H'wag kang mag- alala. We will send you home."

Tumango ako sa kanila kaya naman sumilay ang isang matingkad na ngiti sa kaniyang labi. "Thank you."

"No worries, love. Oh wait, I'm gonna get your food. Can, you stay here with her."

Tumango si Can na parang tuta sa tabi ko. His eyes followed Seraphine. "Ganda," Bulong niya.

"Hulog na hulog," Panunuya ko.

He only smiled at me. "You wanna talk about what happened?" Marahan niyang tanong.

Napabaling ako ng kuko ko at pinaglaruan iyon. "Ako ang nag- ayos ng party na iyon. Ako ang gumawa lahat. Pero hindi naman dahil doon ang dahilan kung bakit ako umiyak, eh. Kristine could take all the credits behind the surprise and I wouldn't care even a bit." Bumuntong- hininga ako. "Kaya lang, ako ang nagbigay noong regalo eh. 'Yong badge? Sa akin galing 'yon. Akin 'yon, Can."

He looks shocked to hear it from me. I smiled. "I got it from the cafe my friend owns. Ang sabi niya ay koleksyon ng Lolo niya noon. Tinanong niya ako kung gusto ko. I said yes because I'll give it to someone." Huminga ako nang malalim. "When I saw him happy, I became happy too. But when he hugged her, my heart shatters that I can't help myself but cry. Ilang araw ko na rin sigurong kinikimkim at ngayon na lang sumabog."

I chuckle humorlessly at my last words while my friend only let out a deep sigh. "You like Dimitri?"

Nagulat ako sa tanong niya. Do I like him? I don't know. Magulo pa ang lahat. "Hindi ko alam. Naguguluhan ako."

"I understand. Figuring what you feel for someone is hard. It's confusing and it takes time. Maybe one day you'll wake up and you'll finally come to the conclusion that your heart beats for him."

Tumahimik ako sa gilid. Noong tinawag kami ni Seraphine ay inalalayan ako ni Can and I ate silently at the table. Pagkatapos noon ay hinatid na nila ako pauwi. Nag- aalala akong pinagbuksan nila Lolo at Lola pero sinabi ko sa kanila na ayos naman na ako.

Kinagabihan ay halos hindi ako makatulog kaya napagdesisyunan ko na na lumabas at maglakad- lakad muna. Maybe this way, I could clear things off my mind. Kinuha ko ang cell phone ko at i-ti- next si Marco. Gusto ko lang na makausap siya dahil sa pagdating sa mga ganito ay siya ang maaasahan. Mabuti nalang at gising pa siya at nag-reply na susunod sa parke kung nasaan ako.

"Lakas mo, 'tol. Kung kalian gabi ay saka ka nag- aayang magkape," Sabi niya ngunit may dala pa ring dalawang tasa.

"Ang arte mo. Napakalapit lang naman ng bahay mo dito." Sabi ko sa kanya. Ipinatong niya naman ang kape sa table na nasa harap namin at tumabi sa akin.

"What happened? Natuwa ba iyong niregaluhan mo?" Tanong niya.

Ngumiti ako nang mapakla. "Tuwang- tuwa."

"Really? Hinalikan ka ba? Paano ka pinasalamatan?"

Hinampas ko ang braso niya dahil sa sinabi. "Tumigil ka nga. Anong halik? Ang halay mo, p're!"

Tumawa siya sa akin."Pero seryoso, anong nangyari?"

Nagkibit balikat ako. "It didn't turn out great. Oo, masaya siya. Pero noong tanungin kung sino ang nagbigay ng regalo ay iba ang nagpresinta. Eh 'di ayon ako, nasa gilid lang." Sabi ko.

"At umiyak ka?"

"Paano mo nalaman?"

"Namamaga, pate." Sabi niya at saka itinuro ang mata ko. Inakbayan niya ako pagkatapos noon at ako naman ang sumandal sa balikat niya. "Dapat ay sinabi mo na sayo galing."

"Huwag na. Ayaw kong masira ang moment nilang dalawa. Astig nga eh. Akala ko sa pelikula lang gano'n." Ani ko at mapaklang nagpakawala ng tawa para takpan ang sakit.

"Don't fool me. You're hurt, aren't you?" Tanong niya sa akin. Naramdaman ko ang pagtaas- baba ng kaniyang balikat nang hindi ako sumagot. "Bella, you like that man. Umiyak ka dahil gusto mo siya. Umiyak ka dahil gusto mong ikaw ang nasa pwesto ng babae na pinasalamatan niya." Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni Marco. While Can told me that I should wait for my own to know what I feel, he boldly told me what I felt based from his observation. "Sige, sabihin na natin na hindi mo pa maamin sa sarili mo ngayon. Pero Bella, maniwala ka sakin, you like him."

"Is liking someone this hard, though? Akala ko ba masaya magkagusto? Na masaya ang magmahal?" Tanong ko sa kaniya.

Hinaplos ni Marco ang buhok ko. "Life isn't always about rainbows and butterflies. Sometimes, you have to deal with pain to feel what true happiness is."

I lie awake as I think of what Marco said. Nagulat ako nang marinig na mag- ring ang cell phone at nang makita na si Hernanda iyon ay sinagot ko aagad at dumiretso sa balkonahe ng kwarto.

"Gabing gabi na ah," Sabi ko at nagkunwaring humikab.

"Well, I was calling you a while ago but you didn't answer. Where were you? Bakit wala ka sa party ni Dimitri?" Tanong niya sa akin.

"I was there. Umuwi lang ako."

"At bakit? I thought you'd give him a gift!"

"Well, I have a fever. Ano ang gusto mong iregalo ko sa pamangkin mo? Lagnat, Ma'am?" Sarkastiko kong patutyada.

She sigh hysterically. "Naunahan ka na ni Kristine. Aba naman! Sayang ang pagbibigay ko ng pagkakataon sa tatay mo. Kaya mo pa bang ituloy, Bella?"

I calm myself when I hear her words. Damn. That struck a nerve. "Yeah, I can. Huwag kang mag- alala, everything's going to be okay." Kinakabahang sabi ko at pinatay na ang tawag.

Right when I was about to sleep, I checked Dimitri and I's conversation. Habang nagbabasa ay nakita ko ang icon na nag-ta-type siya. Kumunot ang noo ko dahil pahinto- hinto iyon. But my eyes twinkle when I saw what he sent.

Dimitri
　 Thank you for the cake. I really like it.

Just then, my mind that is sleepy a while ago came back to life and my broken heart healed and beat again.