Pay The Price

Kabanata 64

Bumuga ako ng malalim na hininga at saka tiningnan ang sarili sa salamin. Naka- suot na sa akin ang toga at cap ko. It's my graduation day. Finally, tapos na rin akong mag- aral. I look back at those times of my life where I ask myself when will I get back to studying. Iyong mga panahon na umiiyak ako tuwing nakikita na ang mga kaklase ko ay gru-ma-duate na tapos ako ay nagpupunas ng lamesa sa restaurant. Iyong mga panahon na titingin ako sa langit at mag- i- imagine ako na kung hindi nagkautang- utang si Papa ay ga-graduate na rin siguro ako.

Tears formed in my eyes and I look up to prevent it from falling down. Hindi ako pwedeng umiyak dahil magugulo ang make- up ko. Ang tagal kong nag- ayos eh!

"Bella, apo, halika na." Narinig kong sabi ni Lola.

Huminga ako nang malalim at saka ngumiti sa salamin. Bumaba ako mula sa kwarto at nakita ko ang pamilya na bihis na bihis na. Hawak ni Gabbi ang cell phone niya at panay ang kuha nito ng picture kina Papa, Lolo at Lola.

"Ayan na pala si Bella. Halika dito! Mag-picture tayo!" Sabi ni Papa sa akin. Tumango ako sa kaniya at lumapit sa pwesto nila. Marami kaming picture na kinuha doon.

Dumaan na sa amin ang van nila Mama. Nandoon sila nila Tito Paulo para panoorin akong gru-ma-duate. Ang kasama kong maglalakad papunta sa stage ay si Lola. Ayaw ni Papa dahil nahihiya raw siya sa pinaggagawa niya dati. Si Lola naman ay go na go dahil sa wakas daw ay natupad na rin ang mga pangarap ko.

"Congratulations anak. Proud na proud ako sayo," Ngumiti ako kay Mama na nasa harapan ko pagkatapos niyang sabihin iyon.

"Thank you, 'Ma. Salamat rin po sa pagtulong sa akin." Kung wala naman talaga si Mama ay wala rin ako. Kung baga sa tao ay pilay ako kung wala ang tulong nila.

"What are your plans after?" Tanong sa akin ni Tito Paulo.

"Susubukan ko pong mag- apply sa isang fashion company. Sa buong taon ko po kasing nag- aral ay naging malapit po sa akin ang pag-da-drawing ng mga sapatos at damit. Siguro po ay magtatrabaho ako sa isang fashion company bilang isang designer." Tumango sila sa akin matapos kong sabihin iyon.

Nagkwentuhan pa kami bago makarating sa university ko. Tiningnan ko ang cell phone ko ay di-ni-al ang number ni Dimitri. He will be here any moment. Siya rin kasi ang guest speaker ngayon.

"Nandito ka na ba?" Tanong ko sa kaniya habang nasa labas pa.

"Hey, baby. Yes, I'm already here. Kasama ko lang ang ibang mga professor ng eskwelahan. I can't wait to see you later." Napangiti ako sa kaniya. Halata nga na kasama niya ang ibang mga professor dahil may nagkekwentuhan sa background.

"Okay. See you later. I love you, Tri." Sabi ko sa kaniya.

"I love you too, baby. Congratulations again. I am so proud of you."

Nagsimula na kaming pumila. Hawak ko si Lola at iginiya ko siya sa upuang para sa kaniya. Nakahiwalay kasi kaming mga estudyante at ang mga kasamang magulang. Sila Papa naman ay nasa bleachers kasama ang ibang kasama ng mga estudyante ng university. Nagsimula ang program. Napangiti ako nang tawagin nila ang pangalan ni Dimitri. Inayos niya ang suit bago tumayo. Tutok ang mata ko sa kaniya habang pumapalakpak at pinapanood siya na maglakad papunta sa center ng stage.

"He's a multi- millionaire man. The man behind the success of the Everett Chain of Hotels. The man who supported our school for the past four years. Mr. Dimitri Everett." Pagpapakilala sa kaniya noong emcee namin.

Ngumiti siya nang tipid at saka hinawakan ang mic. "Thank you for your kind words, Mr. Sandagon. Congratulations to the students, teachers, parents, and staffs who made these four years everything that they were." Pumalakpak ang lahat noong magsimula siya. "In this generation, everybody think all people should be successful. That if someone didn't became successful in their eyes, they all failed in life. But, really, what does success means?"

Tiningnan niya ang buong stage. He smile when our eyes met. Ngumiti rin ako at napakagat ng labi. His voice drown the crowd. I got lost in his eyes and the way he moves. Hindi ko namalayan na patapos na pala siya sa speech niya.

"To put it all together, we might say that success is like a seed that requires a sufficient amount of a large number of life's constituent parts. Furthermore, no one advances in life overnight; in order to succeed, one must experience and overcome a variety of challenges. The satisfaction you have after achieving your goal is what success is most crucial for." Huminga siya nang malalim. "And this night is a night to celebrate. The night of your long hard work. The night of your success. There is more to the world that exists more than you imagine. There is more to world than meets the eye. And even if the world can be so cruel and will make you cry, know that you can always overcome it because you didn't come this far to only come this far." Ngumiti siya sa lahat. I bit my lip. My eyes are starting to form tears right now. That man on the stage is the man I love. "And to end my speech, I would want to extend my congratulations to everyone present in this stadium. I consider it an honor to be here. May the journey that you chose lead you to the path where you will become successful and contented. Thank you."

Pumalakpak ako sa kaniya pagkatapos. The graduation ended at lumuluhang niyakap ko ang pamilya nang makasama sila.

"I am so proud of you, anak!" Sabi sa akin ni Mama at saka ako niyakap.

My eyes lit up when I saw a familiar man walking towards me. Sinalubong ko siya at patakbong tinakbo ang distansiya namin. Yumakap ako sa kaniya. Dimitri chuckle at me.

"I am the proudest boyfriend now," Bulong niya sa akin.

"Husband," I corrected him that made him stiffened on where we are standing.

"What?" Aniya sa isang namamaos na boses. I smile at him.

"Let's get married, Tri."

His eyes widen. Tumawa ako. He said he hopes we can walk to the journey where we feel successful and this is mine. I'll be happy and contented knowing he's my husband. I'll be happy and contented when I got to call him mine.

"Wait... A-Are you serious? What about the dream wedding you want? The one at the beach?" Kinakabahan niyang tanong.

Hinaplos ko ang mukha niya. "My dream wedding is to be married with you."

He bit his lip and smile at me. "Let's get married tonight then. I can't wait to call you my wife." He said and kissed my lips. Sinabi ko iyon sa pamilya ko at gulat man sila ay pumayag pa rin. Isa pa, where in the right age.

Kabado ako habang hawak ang kamay ni Dimitri sa harap ng isang judge. Tinanggal ko lang ang toga at cap ko samantalang ang suit na suot niya ay iyon pa rin. Hindi ko alam pero mabilis pa kay Quicksilver si Can at naihanap na agad kami ng singsing at binigay na kaagad kay Dimitri. Siya nga ang witness kasama ang family member ko. A tear escaped from my eye when the judge pronounced me as Mrs. Everett. Hindi ko inaakalang ganoon pala kagandang pakinggan ang apelyido niya sa pangalan ko.

"Hey, Mrs. Everett. I love you." Nakangiting sabi niya. I saw how his eyes became red. Parang pinipigilan niya na tumulo ang luha na nagpupumilit pumatak.

"I love you too, Mr. Everett." Nakangiti kong sabi. He pulled my waist and gently caress my face. Unti- unti niyang nilapit sa akin ang mukha niya para halikan ako. I closed my eyes as I felt his lips crashed on mine. I felt my heart beat faster like the first time I ever saw him.

Finally, the start of my very own happy ending.