UMAY

29

Öyle Bir Haldeyim ki..

ASLAN ZORLU

Üç gündür yerde miyim, gökte miyim bilmiyorum?

Saç örneklerini, Hakan'a verirken; sonucun en erken üç gün sonra çıkacağını öğrendim.

Koskoca üç gün nasıl geçer bilemeyince de kendimi İtalya'ya attım.

Çünkü Umay'ın kapısına dayanıp, gerçekleri öğrenmemek için kendimi zor tutuyordum!

Size ne hissettiğimi anlatmak istiyorum, ancak kelimelerim kifayetsiz kalıyor..

Hayatımın aşkı, yaşama sebebim ve hatta nefesim dediğim kadın; belki de nefesime nefes katmıştı.

Bunun gerçek olmasını her zerresiyle isteyen kalbimi, beynim; beni büyütenlere ettiğim ihanet için ayıplıyordu!

Bir taraftan da sorular.. Sorular.. Beynimi kemiriyorlar..

Nasıl göremem Umay'ımın içine düştüğü bu harbi?

Nasıl anlayamadım halinden?

Benim yüzümden tek başına neler yaşadı?

Ne yaptı?

Nasıl başardı?

O benim bakmaya, koklamaya kıyamadığımken, nasıl tek başına bir bebek doğurdu, büyüttü?.

Bana böyle bir şeyi nasıl söylemez?

Beni kızımdan nasıl mahrum eder?

Hiç söylemeyecek miydi?

Böyle bir şey ne kadar saklanır ki?

Nasıl saklanır?

Peki benim ona kızmaya hakkım var mı?

Henüz yeni on sekizine basmış bir kız çocuğuna yaptığım şeyin ne açıklaması olur ki?

Benim için harika geçen o gece, onun ilkiydi.. Onun için nasıl geçti?

Canını yaktım mı?

Off..

Nasıl bir cendere bu?!

Kızım..

Nefes'im..

Ne de güzel bir isim..

Mucize..

Aşkımdan vazgeçtiğimde; nefessiz kaldım.

Nefes.. Nefes bana nefes olacak!

O annesiyle olan imkansızı; mümkün kılacak!

Üç gündür Umay'ın İtalya'daki evini talan ettim. Nefes'e dair ne bulurum diye her yeri karıştırıp durdum.

Hiç bir şey bulamadım.