UMAY

15

Kim Aslan, Kim Kuzu?

         
Nihayet odama giriş yaptığımda derin bir nefes alarak kendimi yatağıma attım. Yol boyu kafamdaki düşünceler birbirini kovalamış ve ne yapacağımı düşünmüştüm.

Sonunda ise; planıma sadık kalmaya karar verdim. Artık kaçabildiğim yere kadar gidecektim. En azından denemedim demezdim..

Telefonum çalınca, çantamı açtım ve içindekileri birden yatağa boşalttım. Kızım olabilirdi ve kaybedecek tek bir saniyem bile yoktu. Hızlıca bulduğum telefonumu cevapladım.

Tahmin ettiğim gibi kızımdı.

- Nefes'im!
Diyerek açtığımda yanıtta aynı coşkuyla;
- Anneeeeem!
Diye geldi.

- Bebeğim seni çok özledim, nasılsın? Kahvaltını yaptın mı?

Kızımın kıkırtısı geldiğinde yaptığımın farkına vararak gülümsedim.

Evet giderek anneme benziyordum! Belki de annelik böyle bir şeydi..

- İyim anni. Masal ve Enyic çok komik. Baya mama veymek için kayga ettiley şapşikley.

Haha..

- Peki kim kazandı bebeğim?! Kim yaptırdı kahvaltını?

- İkisi beyabey yaptık anne.

- Oh Nefes'im! Sen bakma onlara, güzelce yemeklerini ye olur mu bebeğim?!

- Yapıyoyum annee! Seyi ösyedim.

- Bende bebeğim, bende çok özledim. Benim için bu duruma biraz daha dayanabilir misin?

- Dayanıyım ama çabuk gey. Masay bugün geyemez annen yedi. Nedey?

- Bebeğim annenin biraz işi var ama yarın akşam muhakkak gelip senin o tatlı yanaklarından öpeceğim. Anlaştık mı?

- Peki seyinye uyuy muyus?

- Uyuruz tabi canım benim. Sen istersinde annen gelmez mi? Sen benim en değerlimsin!

- Yaşasıııın! Seyi seviyoyum annii.

- Bende Nefes'im, bende seni çok seviyorum.

Telefon birden kapandığında gözlerimi kapattım ve derin bir nefes aldım. Kızımla böyle uzak kalmak canımdan can koparıyordu.

O yüzden bir şeyler yapmam ve planımı hızlandırmam şart!

Ama ne yapmalıyım?!

Odamın kapısı çaldığında; kalkıp açtım ve karşımda Deha'yı buldum.

- Umay'cığım odalardan birini elbiseleri giyinip, rahat hazırlanabilmen için ayarladım. Önce istersen beraber yemek yiyelim. Hem o sırada öğle ışığıda etkisini azaltır. Ardından da ekiple beraber odaya geçer hazırlanırsınız.

- Tabi.
Dedim gülümseyerek.

- O zaman hadi bana çizimlerini göster. Görmek için sabırsızlanıyorum.

- A! Şimdi mi?

- Evet, neden şaşırdın ki?

- Şey bilmiyorum, biraz gerildim sanırım. Senin yanında çok amatör kalmaktan korkuyorum.

- Ah güzel leydim, lütfen ama. Bu tedirginlik sana hiç yakışmıyor. Eminim ki çalışmalarında harikadır. Hadi bana neler yaptığını göster.

- Peki.
Dedim ve çekinerek dün gece saatlerce eleye eleye beşe indirdiğim tasarımlarımın olduğu çantamı aldım.

Tasarımlarımı çıkarıp, odamdaki masaya koyduğumda; Deha hepsini teker teker inceledi. Uzun bir süre yüzünü inceledim; fakat mimikleri hiç bir şey belli etmiyordu. Uzun uzun baktı, tek tek inceledi. Aralarda sadece;
- Hmm..
Diyordu.