I visited my Ob nang sinimulan ng doctors ni Iros ang test sa kanya. If there is no improvement tatanggalin na nila ang life support.
And God knows what will happen next.
I don't want to witness Iros' last breath kaya wala akong sinabihan kung saan ako pupunta. I just told Cali I'll be back after a day.
"Paris, I am so concern with your pregnancy. Lalong bumababa ang bata kahit na sobrang layo pa ng due date mo. I advise you to have a complete bed rest kung hindi ay baka ikapahamak mo maging ng anak mo."
Binaba ko ang damit ko para takpan ang tiyan ko. Bumaling muli ako sa monitor. I am starting to ask God kung naging masamang tao ba ako para mahirapan ako ng ganito. I am lossing Iros at ang anak namin paunti-unti ay parang bibitaw rin.
"Kung hindi ka talaga makaiwas sa stress kahit manlang sana kumain ka on time, matulog ka rin ng maaga and don't forget about your vitamins," pangaral sa akin ni Doc Herrera. She signaled the nursing attendant na alisin na ang equipments na ginamit sa akin. Umupo na rin ako ng maayos sa hospital bed.
"Okay, Doc. Susundin ko lahat ng sinabi mo."
She sigh like she doesn't believe me pero hindi na rin naman umimik pa. She write something on the paper tsaka binigay sa akin. He reminded me again to have a total bed rest bago niya ako pinayagang umuwi na.
Umuwi ako sa bahay namin ni Iros. The place doesn't feel like home anymore, it's like an empty structure.
Dumeretso ako sa kwarto namin tsaka nagpasya na magbabad sa tub. I closed my eyes as my breathing became heavy. I remember the time me and Iros had a sexy time inside the bathroom, he treated me like a real Queen. He worshipped me. Pero ngayon wala na siya, mawawala na siya sa akin.
Ginulat ako ni Eaton at Dylan kinabukasan sa pagbaba ko ay magkatulong pa talaga silang nagluluto ng breakfast. Tahimik lang akong umupo sa harap ng island counter at pinagmamasdan sila. Me and Eaton didn't talk about our fight before, nagkaintindihan nalang kami na hindi naman talaga totoo lahat ng nasabi ko.
"You didn't text me last night na umuwi ka. Edi sana nasamahan manlang kita," Eaton started the conversation nang kumakain na kami.
I am guilty with whatever I told him before. He is too kind and patient to me.
"I just needed some alone time last night."
They sigh in unison. Dylan put some meat and veggies on my plate after putting some to Eaton's plate. "Kumain ka ng marami. You're very thin. Magagalit si Iros niyan."
Nabagsak ko ang kutsara. Tumungo ako tsaka tinago ko ang mukha sa mga palad ko. Iros will be mad, they always remind me that kapag umiiyak ako o napapabayaan ko ang sarili ko. But hell I care about Iros being mad, I just want him to wake up.
I want to be with him so so bad. Kahit oras-oras siyang magalit basta sa tabi ko siya. I was annoyed with his anger issues before but now wala na talaga sa akin. He can be mad with everyone, he can be jealous with anyone. I will never gonna say anything basta gumising siya at hindi ako maiiwang mag-isa.
I'm not scared being alone. But I'm scared loosing Iros.
I can breathe without him but... Barely, painful.
"Sugar, may anak ka pa. The world doesn't stop kung mawawala si Iros. Magpakatatag ka lalo ngayon. Kung kaya lang siguro ni Iros na magsalita alam ko na sasabihin niyang maging masaya ka."
Kailangan ko na namang humugot ng lakas ng loob para pumunta sa hospital. Kagabi pa panay ang tawag ni Irene sa akin pero hindi ko sinasagot hanggang sa kusang maubos ang battery ng cellphone ko. I don't have any idea kung ano na ang nangyayari kay Iros kaya habang naglalakad ako papunta sa kwarto niya ay hinanda ko na ang sarili ko sa balita na sasalubong sa akin.