Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 4ο

Τότε.
Αχιλλέας ,21 ετών.

<<Πάω στο δωμάτιο μου, είμαι κουρασμένη>>μιμήθηκα κοροϊδευτικά τη φωνή της Ηρώς.

Κουρασμένη,ναι σίγουρα ας γελάσω.

Ψέματα, μου είπε ψέματα.

Όταν έφυγα από το σπίτι, για να πάω στη λέσχη ήταν ακόμα στο δωμάτιο της.

Μέχρι που το τηλέφωνο χτύπησε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι.

<<Αχιλλέα,η μικρή είναι εδώ στο κλάμπ>>.

Το είχε σκάσει από το σπίτι και πήγε να διασκεδάσει.

Δεν είχε καμία δουλειά να είναι έξω ,αλλά ξέρω ποιος τη παρασέρνει.

Αυτό το μαλακισμένο ο Μάρκος, που είναι κολλημένος σα βδέλλα πάνω της.

Στο λαιμό μου κάθεται.

Παρόλο που η σχέση τους είναι κάτι που προτιμώ, γιατί πάντα έχει κάποιον μαζί της ,αλλά αν δεν ήξερα τις προτιμήσεις του,τώρα δε θα τη πλησίαζε καθόλου.

Μου τη δίνει στα νεύρα.

Φυσικά, η άλλη χαμπάρι ότι η κόρη της λείπει από το σπίτι,τη πρίζει όλη μέρα και όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τίποτα.

Το μπουκάλι κρασί έχει μεγαλύτερη αξία.

Πιο πολύ είμαι εκνευρισμένος όμως ,με εμένα.

Πώς γίνεται να μην έχω πάρει χαμπάρι το τι γίνεται;

Δεν τα έκανε όλα αυτά.

Τώρα κάτι έχει αλλάξει.Εδώ και τρεις μήνες η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο.

Να μου κρύβει πράγματα και να ήθελε δεν μπορούσε ,πάντα τη καταλάβαινα.

Είσαι γελοίος,μόλις το έκανε.

Πάντα την είχα από κοντά,να τη παίρνω από το σχολείο,να τη πηγαίνω στα μαθήματα ζωγραφικής,στη ψυχολόγο, να ελέγχω τι κάνει που πάει,με ποιον συναναστρέφεται.

Πέρα από το Μάρκο και τη φίλη της τη Ξένια και φυσικά εμένα, κάνεις δε την πλησιάζει.

Για αγόρια,ούτε λόγος.

Δεν αξίζει κανείς να την αγγίξει.

Στα μάτια μου είναι ότι πιο πολυτιμότερο και αθώο υπάρχει .

Οπότε,όποιος πάει να απλώσει το κουλό του,κόβεται.

Θα ξεχάσω εγώ το Γιωργάκη ,που είχε έρθει στα έντεκα γενέθλια της και τη φίλησε στο μάγουλο;