Στάχτες και βροχή

Κεφαλαιο 66ο

Τώρα.
Αχιλλέας,23 ετών.

<<Έχεις σκεφτεί να πας σε κανέναν γενετιστή,να δεις αν παίζει κάτι;>>
Ρωτούσε ο Ορφέας τον Γαβριήλ καθώς περπατούσαμε στο διάδρομο.

Εκείνος τον αγριοκοίταξε.
<<Καλαααα,απλά το πρότεινα,>>σήκωσε τα χέρια σε αμυντική στάση ο Ορφέας <<Μη δαγκώνεις>>.

Ακολουθούσαμε τη Σοφία,,που περπατούσε χοροπηδηχτά ,με το λοστό στα χέρια της να κάνει σβούρες.

<<Ουσσσ,ουσσσ,μπαμ,>>έλεγε συνέχεια σηκόνωντας τον ψηλά και έπειτα τον έφερνε με δύναμη κάτω σαν να χτυπούσε κάποιον.

Δεν ήμουν σίγουρος αν όντως μας πήγαινε εκεί που πρέπει ή ήταν κάποια παγίδα.
Το ότι ήταν με την Ηρώ όμως λίγο πριν σήμαινε κάτι .
Είχε δεθεί μαζί της και ήταν έτοιμη να τη προστατεύσει.

Αλλά δε θα την άφηνα πολυ κοντα της όταν τελείωνε αυτό.

Εδώ που τα λέμε το κορίτσι χρειάζεται θεραπεία και είναι κινούμενη καταστροφή.

Το ότι είναι ερωτευμένη με τα βλαμμένα είναι άλλος ένας λόγος.

Το κεφάλι μου βαρούσε έντονα .
Έπρεπε γρηγορα να τη βρούμε γιατί εκείνος την είχε βρει.

Έτρεμα από τα νεύρα μου
Η γνάθος μου από το σφήξιμο κόντευε να σπάσει.
Έπρεπε να είχα τρέξει από πίσω του.

Αλλά είχε ξεσπάσει το χάος γύρω μου.

Ο Μάρκος με το Φίλλιπο είχαν την ίδια ένταση από πίσω.

Αραιά και που έπεφτε ο Μάρκος πάνω στον Φίλιππο ,γιατί η Σοφία είχε αναπτύξει μια ιδιαίτερη συμπάθεια στον δεύτερο και όλο γυρνούσε και τον κοιτούσε.

Ο Μάρκος τη κάρφωνε.

<<Σουυυ,>>της έκανε.

Να που είχαμε βρει και ένα δεύτερο κοινό.
Πέρα από την Ηρώ.

Ήμουν ανακουφισμένος που τουλάχιστον δεν είχε τραυματιστεί πολύ.
Αν πάθαινε τίποτα δε θα το άντεχε η Ηρώ .
Ούτε εγώ θα άντεχα να τη δω έτσι.

Ότι πονάει το κορίτσι μου ,πονάει και εμένα .

Το μέρος αυτό ήταν ατελείωτο.

Από την επικοινωνία που είχαμε με έξω ήδη είχαν βγάλει τους περισσότερους και ερχόντουσαν στη δική μα πλευρά
Αλλά αυτό ήταν πριν δέκα λεπτά..

Έπρεπε να βιαστούμε.

<<Εύα,με ακούς,>>φώναζε ο Ορφέας.