Στάχτες και βροχή

Επίλογος.

Ένα μήνα μετά.
Εύα,26 ετών.

Το τακούνια μου ηχούν στον διάδρομο.
Έχω συνηθίσει τα βλέμματα που μου ρίχνουν οι γύρω μου.

Ακόμα και αυτά ,τώρα.
Ζητάνε βοήθεια.
Είναι αγχωμένα ,νευρικά.
Εδώ και ένα μήνα.

Με το νήπιο που έμπλεξα τι να περιμένω.

Ένα μήνα αφότου είχε ξυπνήσει η Ηρώ από το κώμα της , πηγαινοερχόταν στο κέντρο αποκατάστασης.

Φυσικά ο Αχιλλέας δεν ήθελε να την αφήσει να μείνει εδώ .
Τους θεωρούσε όλους άχρηστους στο να την φροντίσουν και ήθελε όλα να τα επιβλέπει.

Του το δίνω όμως.
Δε λυπήθηκε τα λεφτά.
Στα καλύτερα την πήγε.

Είχαν περάσει δύο μήνες από εκείνη την νύχτα.
Όταν την είδα ετοιμοθάνατη έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.
Αν δεν έφτανε η Όλιβ με την ομάδα των γιατρών μας γρήγορα δε θα την προλαβαίναμε.

Ο Αχιλλέας ήταν σε άθλια κατάσταση όταν την πήγαμε τελικά στο νοσοκομείο.

Απειλούσε θεούς και δαίμονες.
Σχεδόν επιχείρησε να μπει μέσα στο. χειρουργείο.

Όταν βγήκε ο γιατρός και μας είπε ότι η επεμβαση είχε μια επιπλοκή και έπεσε δυστυχώς σε κώμα και μπορεί να μη ξυπνούσε.Εκείνος εξεράγει.

Του γρύλισε, πως αν δεν την επανέφερε θα του έκαιγε όλο το μπουρδελάκι.

Κάθε μέρα ήταν μαζί της.
Δεν άφηνε κανέναν να τον διώξει από δίπλα της.

Με το ζόρι πήγαινε ο Ορφέας και οι υπόλοιποι να τον αλλάξουν.
Να φάει και να κάνει έστω ένα μπάνιο.

Της μηλούσε συνέχεια .
Της διάβαζε.
Μέχρι και που ζωγράφιζε, εξηγώντας της κάθε λεπτομέρεια που έκανε.

Δε το έβαζε κάτω .

Όταν ξύπνησε και το μάθαμε,τρέξαμε όλοι και κάναμε ένα μικρό πάρτι-μάζωξη, στο δωμάτιο,με τους γιατρούς να μη τολμούν να πουν τίποτα .

Αλλά το κορίτσι μας δε μπορούσε να κινήσει τα πόδια της .
Γιατί από την πτώση και τις σφαίρες,είχε τραυματιστεί ένα νεύρο στην σπονδυλική της.

Οι γιατροί λέγανε πως δεν υπήρχαν πολλές ελπίδες.

Και ο Αχιλλέας...
Άσε μη πω καλύτερα τι έκανε.

<<Να του δώσω μπουνιά αυτή τη φορά;>>

<<Όχι, Σοφία .Τι είπαμε;>>την μάλωσα καθώς περπατούσε δίπλα μου.