Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 60ο

Τώρα .
Ηρώ,18 ετών.

Βαριές κουρτίνες,στολίζουν τα παράθυρα.
Τα φώτα ειναι χαμηλά κάνοντας την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Τα πρόσωπα στους πίνακες που, κρέμονται στους τοίχους με χλεύαζαν.
Τα αγάλματα ήταν λες και από λεπτό λεπτό θα ζωντάνευαν.
Είμαι ξυπόλητη.
Φορώντας το κόκκινο φόρεμα που με μεγάλο ενθουσιασμό ετοίμασαν για την καταλλητική μου μέρα,περνούσα τα δάχτυλα μου πάνω από τα γκάγκελα της μεγάλης σκάλας στην αναμόρφωση.

Είμαι μόνη μου.
Κανείς δεν είναι εδώ.
Η απόλυτη σιωπή κυριαρχεί.

Δε φοβάμαι.
Αν και το βάρος στο στέρνο μου με πνίγει.
Πειθώ τον ευατό μου να τις ανέβει βήμα βήμα .

Δε ξέρω γιατί βρίσκομαι εδώ.
Δε ξέρω πως βρέθηκα εδώ.

Αυτό το κτήριο πάντα με φοβίζει .
Τα πράγματα που συνέβαιναν εδώ μέσα ήταν το ένα.
Αλλά πάντοτε πίστευα πως ήταν στειχιώμενο.

Έτσι δε γεννιούνται αυτά τα σπίτια;
Όπου υπάρχει πόνος,σκοτάδι ξεπροβάλλει κάτι πολύ χειρότερο.

Σαν υπνωτισμένη περπατό στο διάδρομο που οδηγεί στη μεγάλη βιβλιοθήκη.

Τεράστια ξύλινα κατασκευάσματα φιλούσαν τα στοιβαγμένα βιβλία μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο που μόνο το φως του τζακιού τρεμοέσβηνε.

Είναι λες και βρίσκομαι σε γοτθικό κάστρο, σε μια από τις τρομακτικές ιστορίες.

Απέναντι μου η μεγάλη γυάλινη μπλακονόπορτα που τελείωνε σε κυκλικό σχήμα ήταν ανοιχτή.

Το φως του φεγγαριού ,περνούσε από μέσα της και το ελαφρύ αεράκι φυσούσε τη λεπτή άσπρη κουρτίνα που βρισκόταν αναμε στις δύο κόκκινες.

Ζηλεύω το φεγγάρι που είναι ασφαλές έλεος τον ουρανό ελεύθερο.

Προχώρησα κοντά του .
Το μικρό μπλακονόπορτα έβλεπε στο κήπο και στη μικρή πέτρινη πισίνα από κάτω.
Ο λαβύρινθος απλονώταν μπορστά μου το συντριβάνι στην είσοδο του να ρίχνει το νερό του με μανία.

Γιατί είμαι εδώ;
Ονειρεύομαι;

Το όνειρο ήταν πολύ ζωντανό.
Δεν ήταν σαν όλα τα άλλα που οι σκηνες ήταν απροσδιόριστα θραύσματα.

Είναι όνειρο;

Μα στη τόση ηρεμία ,ξαφνικά ψύθηροι ξεπήδησαν.

Γύρισα απότομα να δω από προέρχονταν.
Αλλά κανείς δεν είναι εδώ.

Μικρή μου πεταλούδα.
Ακούστηκε από το βάθος.