Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 30ο

Τώρα
Ηρώ,18 ετών

Είναι εκείνες οι στιγμές στη ζωή, που αναρωτιέσαι αν ζεις σε ταινία.
Ή αν κατά κάποιο τρόπο , βρέθηκες σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Εγώ βέβαια τείνω προς τη ταινία.
Από κάπου περιμένω να φωνάξει ο Ταραντίνο "cuuuuut".

Το τηλέφωνο του Αχιλλέα το πρωί βαρούσε ασταμάτητα.

Η Ξένια χτυπούσε τη πόρτα μας δυνατά.

Με είχε πάρει ο ύπνος χτες το βράδυ.

Είχα μουδιάσει δεν ήξερα τι να σκεφτώ.

Ήταν όλα υπερβολικά πολλά, εκείνη τη στιγμή.

Όταν ξάπλωσε δίπλα μου,ήμουν ακόμα ξύπνια.

Αλλά δεν είχα τη δύναμη να πω τίποτα.

Ήμουν θυμωμένη,απογοητευμένη .
Παράλληλα φοβισμένη.

Όλα τα άλλα τα συναισθήματα μπερδεύονταν και αυτά.

Οι τύψεις ότι αναγκάστηκε να μπλεχτεί σε όλο αυτό εξαιτίας μου, με βάραιναν.

Λάθος στιγμή, σε λάθος μέρος είπε.

Τράβηξε και τους φίλους του μαζί.

Και όλα αυτά γιατί ;
Δεν είπε λεπτομέρειες για τον πώς τον γνώρισε εκείνον τον Ghost .

Μόνο και μόνο από το όνομα καταλάβαινες ότι ο τύπος δε πήγαινε καλά.

Δεν ανέφερε καν γιατί έμπλεξαν τόσο.

Δεν ήξερε καν ούτε ο ίδιος γιατί είχα βρεθεί στο στόχαστρο.

Με κοιτούσε περίεργα.
Ξέρω ότι περίμενε να του πω για τον τύπο στο αμάξι.
Και ακόμα δεν είχε κάνει τη κίνηση να πιέσει.

Ίσως πίστευε ότι ήταν ένας λόγος αυτός.

Αλλά δεν ήταν.

Δεν ξέρω αν ο Γιάννης ήταν μπλεγμένος με αυτούς τους τύπους
Δεν τους είχα δει πουθενά.

Το ένστικτο μου όμως μου έλεγε ότι όλα δεν ήταν συμπτώσεις.

Τα πράγματα άρχισαν να ξεφεύγουν ακριβώς μόλις ξεκίνησαν οι προσφορές.

Είχαν να κάνουν τίποτα αυτοί οι τύποι με τις δουλειές του Γιάννη;

Δε θα μου φαινόταν περίεργο.
Οποιοσδήποτε μπορεί να ήταν μπλεγμένος.
Αλλά κάπου θα άκουγα το ψευδώνυμο αυτό.

Μέχρι και το πατέρα του Φίλλιπου υποψιάστηκα ότι ήταν από τους Γιάννη,με το σκηνικό που έκανε στο μπάνιο.