Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 1ο

Τότε.
Ηρώ,9 ετών.

<<Ηρώ,που είσαι; Κοριτσάκι μου, πού κρύβεσαι πάλι;>>

Άκουσα, τη θεία μου τη Λία, να με φωνάζει.

Ο κήπος μας, είναι το καταφύγιο μου .

Εκεί που πηγαίνω να ξεφύγω και σήμερα ήταν μια μέρα από αυτές, αν και είχα καιρό να έρθω σε αυτό το σπίτι.

Κρυμμένη στο δεντρόσπιτο , αγκαλιά με το αγαπημένο μου βιβλίο, μακριά από τη φασαρία στο  σπίτι, θυμήθηκα τη μέρα εκείνη που είχε δημιουργηθεί.

Το δεντρόσπιτο, το είχε φτιάξει ο μπαμπάς ,στα πέντε μου.

Μέρες ατελείωτες περνούσε έξω, κόβοντας ξύλα.

Μέχρι που έγινε ένα υπέροχο, μικρό σπιτάκι.

Εντάξει ήταν διαφορετικό, γιατί δεν ήταν πάνω σε δέντρο.

Τα δέντρα στο κήπο μας, δεν είναι ούτε μεγάλα, ούτε γερά, για να το στηρίξουν.

Το είχε χτίσει ,κάτω από το μεγάλο πλάτανο ,που υπάρχει στην αυλή μας.

Οπότε ας πούμε ,πως μετράει σα δεντρόσπιτο.

Εκεί περνούσαμε ώρες ατελείωτες.

Διακοσμημένο με μαξιλάρια,κουβέρτες και ένα μικρό ραφάκι με τα αγαπημένα μου βιβλία .

Ήταν ο κόσμος μου όλος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως έλαμπαν τα μάτια του, όταν μου έκανε την έκπληξη.

Για εμένα ο μπαμπάς μου, ήταν ο ήρωας μου.

Ήταν η τελευταία φορά που είδα αυτή τη λάμψη στα μάτια του, γιατί μετά από δυο μήνες δεν τον ξαναείδα ποτέ.

Ένα πρωί ξύπνησα ,πριν η μαμά πάει για δουλειά.

Κατέβηκα στη κουζίνα,τρίβοντας τα μάτια μου από τη νύστα.

Εκεί πάνω στο τραπέζι ,βρήκα ένα χαρτάκι διπλωμένο .

Μόλις είχα αρχίσει να μαθαίνω τα γράμματα καλά καλά και να διαβάζω, έστω τα απλά.

Η μαμά μου, είχε κάνει μεγάλη προσπάθεια να με βοηθήσει σε αυτό, όπως και η δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο.

Τις είχα ακούσει, να μιλάνε στο γραφείο μια μέρα,λέγοντας ότι είχα κάποια δυσκολία.

Διάσπαση προσοχής το είπαν, νομίζω.

Γι'αυτό ήμουν λίγο πιο πίσω από τα άλλα παιδιά.

Η μαμά είχε βάλει σκοπό, να μου τα μάθει όλα τέλεια.

Γι'αυτό ήξερα, να σχηματίζω λέξεις και να διαβάζω λίγο.