Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 40ο

Τώρα
Ηρώ,18 ετών.

Μια φορά και έναν καιρό σε ένα σπίτι κάπου στη Θεσσαλονίκη.
Που δεν ήταν καθόλου μαγικό.
Χωρίς δράκους και νεράιδες.
Μπήκε μέσα ένα κορίτσι ψάχνοντας τα φάντασματα του παρελθόντος.

Εκεί στο δωμάτιο που πάντοτε ήταν κλειδωμένο μα τώρα ανοιχτό.
Ανάμεσα από τα αραδιασμένα παιδικά βιβλία και άπειρα χαρτιά με λέξεις που θα έπρεπε να φέρνουν χαρά και ασφάλεια.

Διάβαζε όλη την ιστορία της ζωής της.

Και ναι εγώ ήμουν αυτή.
Πρωταγωνίστρια ακόμα και στη πραγματική ζωή.

Που δεν ήταν παραμυθένια αλλά ένας εφιάλτης.

Η διαδρομή με το αμάξι προς το σπίτι το πατρικό ,με εξουθένωσε.

Ο Γαβριήλ άκουγε τους λυγμούς μου να βγαίνουν από μέσα μου.
Ότι είχε διαδραματιστεί εκείνη τη μέρα σε εκείνο το κολαστήριο, τα άκουγε με προσοχή.

Το δέρμα από το τιμόνι ετριζε καθώς τα γάντια του το έσφιγγαν .

Όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ όλα στα όνειρα μου ήταν αλήθεια.

Ήμουν παιδί.
Και εκείνος.
Εκείνος...

Είμασταν παιδιά.
Και εκείνοι έβγαζαν την αρρώστια τους πάνω μας
Όχι ,δε θέλω να το ονομάσω έτσι .
Αν ήταν άρρωστοι θα σημαίνε πως υπάρχει γιατρειά.
Κάτι σίγουρα κάτι τους κυριεύει για να το κάνουν όλο αυτό.
Ακόμα και η αμαρτία μπροστά σε αυτό δε συγκρίνεται.

Ο Άγης μέσα στη παράνοια του ,ακόμα δεν είχα καταλάβει γιατί με είχε βοήθησει να βρω την αρχή του νήματος.

Συνεργάζοταν με το Γιάννη.
Από όσο είπε τον είχε υπό την επίβλεψη του .
Αλλά ακόμα και αυτό γεννούσε απορίες.

Η αλαζονεία του μαζί με τη ωμή τρέλα όμως μ,ου έδειχνε πως δε λογάριαζε τίποτα .

Είχε οικειοποηθεί τη ταυτότητα του .
Όλο αυτό που ήταν από τη στιγμή που είχε γεννηθεί.
Όσο παράλογο και να ήταν αγαπούσε τον ευατό του και δεν ήθελε να αλλάξει .
Δεν είχε καμία μεταμέλεια μέσα του για όσα έκανε.

Ήταν κάπως έλευθερος μέσα στη τρέλα του

Εγώ θα ένιωθα ποτέ ελευθερία αν με αποδεχόμουν ακόμα και έτσι ;

Ο Γαβριήλ όταν άκουσε πως ονόμαζε τον ευατο του βασιλιά επειδή πλέον ήταν ο αρχηγός εκείνων κάτω στην Αθηνά, έσφηξε τα δόντια του
Ξέραμε και οι δύο πως αυτό δεν ήταν καλό.