Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 49ο

Τώρα
Αχιλλέας ,23 ετών.

Συντρίμμια ο πρώτος όροφος στην εταιρεία.
Ανάμεσα σε αυτά κάπου σκορπισμένα και τα νεύρα.
Αυτό ήταν μια καταστροφή.

Μια πρόκληση.
Μια προειδοποίηση.

Κατεστραμένες τα γράφει .
Τα παράθυρα.
Οι υπολογιστές.
Οι ζημιές δε με ένοιαζαν.
Ήταν κάτι που λυνόταν μέσα σε όλ αυτά όμως είχα να αντιμετωπίσω και τις ερωτήσεις της αστυνομίας.
Δεν έδινα δεκάρα.

Αν έχω εχθρούς με ρωτούσαν.
Άπειρους.Μια λίστα ολόκληρη.

Δε μπορούσα να συγκρατήσω τον ευατό μου.

Με ένα τηλεφώνημα στο Μπίλ,έμαθα πως οι ζημιές ήταν το ίδιο.
Ο μηχανισμός ήρθε σε πακέτο και δε πρόλαβαν να αντιδράσουν.

Υπήρχαν κάποιοι τραυματίες αλλά ευτυχώς δεν είχαμε απώλειες.
Η λεσχη ήταν όμως συντρίμια.

Ήμουν εξοργισμένος και με την Ηρώ.
Εκείνη συναντήθηκε τυχαία με τον Άγη.
Η ανικανοτητα της να καταλάβει μέσα από τα συμφραζόμενα του τον κίνδυνο με βαραγε στα νεύρα.

Έπειτα η κοκκινομάλλα πήγε να επικοινωνήσει μαζί του πίσω από τη πλάτη μας.

Απερίσκεπτες και οι δύο.

<<Δε μπορείς να μας κλειδώσεις και τις δυο εδώ μέσα,>>μου φωναζε η Ηρώ καθώς εγώ και ο Γαβριήλ τις σπρώχναμε στα δωμάτια μας.

<<Δες με ,ήδη το κάνω.>>

Της αντέκρουσε και έκλεισα τη πόρτα γυρνόντας το κλειδί.
Εκείνη χτυοαγε με τις γροθιές τη πόρτα.
Από την άλλη πλευρά το ίδιο έκανε και η Ξένια.

Αυτό ήταν τελείωσε.
Δεν επρόκειτο να πήγαιναν πουθενά αν δεν ήταν μαζί μας.

Νομίζουν πως είναι παιχνίδι.
Πώς όλα είναι εύκολα αλλά δεν είναι .
Μία λάθος κίνηση και θα βρεθούμε όλοι στο τάγο

Ευτυχώς είχε σταματήσει και η Διαλογή.

Τα προϊόντα έπρεπε να ξεκουραστούν και να ετοιμαστούν για τις επερχόμενες μέρες.

Τύψεις έδερναν το είναι μου
Πολλές φορές τα είχα δει μπροστά.
Και δε μπορούσα να κάνω τίποτα
Ξέρω ακριβώς πως γίνεται η διαδικασία.
Τι οερνάν όταν τους αγοράσου.

Πολλούς θανάτους μέτρησα ,γιατί η ζωή τους σε εκείνα τα σπίτια τίποτα άλλο από ήσυχη και πλούσια ήταν.

Τους φέρονταν χειρότερα από ζώα
Οι περισσότεροι έδιναν τέλος στη ζωή τους πριν καν αρχίσουν.
Άλλοι υπέμεναν τα βασανηστήρια γνωρίζοντας πως δεν έχουν διαφυγή.