Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 29ο

Τώρα .
Αχιλλέας ,23 ετών.

Σήμερα μπορεί να μη πέθανα, αλλά πέθανε η λογική μου.
Μαζί και η αυτοσυγκράτηση.
Τι στο διάολο συναίβει;
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το απόλυτο χάος.

Το κλαμπ μέσα ήταν γεμάτο.
Η μουσική έπαιζε δυνατά.
Εγώ όμως βρισκόμουν εκτός τόπου και χρόνου.

Παίζοντας στο μυαλό μου κάθε λεπτομέρια της βραδιάς.

Τα νεύρα μου ήταν χειρότερα βέβαια όταν πληροφορήθηκα ότι η Εύα την είχε φέρει εδώ.

Πανικόβλητος ,όταν την πήρα τηλέφωνο μετά από όλο το φιάσκο.

Τη διέταξα ρητά να την πάρει από το σπίτι και να την πάει κάπου ασφαλή.

Αντί αυτού την πήγε για διασκέδαση.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό που έπρεπε να λύσω με την Εύα.

Μετά από αυτή τη βραδιά ήταν ξεκάθαρο πως όσο και εμπιστοσύνη να της είχα .

Δεν είχα ιδέα τελικά ποια ήταν.

Ξεκάθαρα μου έκρυβε τη κανονική της ταυτότητα.

Διότι κανείς άλλος δεν ήξερε πέρα από αυτή ότι βρισκόμασταν σε εκείνο το κτήριο.

Η γλώσσα μου πέρασε πάνω απ' το αυτί της Ηρώς,ενώ εκείνη χόρευε.

Αναρύγισε στην αίσθηση μου.

<<Γύρισες,>>μου είπε καθώς στρεφόταν προς εμένα.

Τα μάτια της φαινόντουσαν εξωπραγματικά μέσα από τα φώτα του μαγαζιού.

Τη κοιτούσα.

Τα είχα κάνει σκατά.
Χειρότερα δε γινόταν.
Έπρεπε να του είχα ρηξει τη σφαίρα εκείνη βραδιά.

Τη φίλησα απαλά στα χείλη.

Λίγο πιο δίπλα η Ξένια χαστούκιζε τον
Γαβριήλ με το κόσμο να τη κοιτάει.

Εκείνος να προσπαθεί να τη τραβήξει να φύγουν.

Ο Ορφέας, με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού ,προσπαθούσε να πιάσει τη κουβέντα στην Εύα.

Μετά από όλα όσα είχε ακούσει τη σημερινή βραδιά φιανόταν πως ο ενθουσιασμός του για εκείνη κάθε πέρα από σβηστός θα παρέμενε.

Η ασχημόφατσα με το Φίλιππο με αγριοκοιτούσαν,αλλά αυτή τη στιγμή δεν είχα καμία όρεξη να ασχοληθώ μαζί τους.

Έπρεπε να φύγουμε από εδώ όσο πιο γρήγορα γινόταν.

<<Πάμε σπίτι,>>της είπα και έβαλα το χέρι μου στο δικό της.