Στάχτες και βροχή

Κεφαλαιο 64ο

Τώρα.
Λίγη ώρα πριν.
Αχιλλέας,23 ετών.

<<Ευλογημένη να είναι η κοινότητα του Τριγώνου,>>μουρμούρησε κάτω από τη μάσκα ένας άντρας την ώρα που περνούσαμε από δίπλα του.

Είχαμε καταφέρει να εισχωρήσουμε χωρίς να μας καταλάβουν.
Έπρεπε απλά να βρούμε την Ηρώ και να ελέγξουμε τη κατάσταση μέχρι να γίνει το χτύπημα της Έρης και να πάνε όλα στο διάολο χωρίς επιστροφή.

Ο Ορφέας λίγα λεπτά πριν,είχε βρει το σημείο από όπου μπορούσαμε να μπούμε.

Μέσα στο δάσος μια καταπακτή κρυμμένη κάτω από φύλλα οδηγούσε όταν κατεβήκαμε τα σκαλοπάτια σε σκοτεινούς διαδρόμους ,που μόνο μερικά φώτα στο τοίχο εριχνανς ένα αχνό φώς.

<<Ορκίζομαι πως στα επόμενα καρναβάλια δε πρόκειται να ντυθώ τίποτα,>>αναφώνησε ο Μάρκος κάτω από τη δική του χρυσή μάσκα.<<Είναι όλοι τους ανώμαλοι.>>

Είχαμε βάλει όλοι τις φορεσιές, ώστε να μπορέσουμε να κρυφτούμε ανάμεσα τους.

Εγώ ο Ορφέας ,ο Μάρκος ,ο Φίλλιπος ,ο Άρης ,ο Πέτρος και άλλα εξι άτομα από τη λέσχη.

Ο Ορφέας φορούσε μια άσπρη όπως και ο Φίλιππος
Η δική μου ήταν μαύρη με χρυσή λεπτομέρεια στα μάτια με  μαύρο μανδύα να σκεπάζει το σώμα μου.

Τα βήματα μου βαριά .
Είμασταν στη δεξιά πτέρυγα του κτηρίου από ότι με είχε ενημερώσει ο Ορφέας.

Αρρώσταινα.
Εδώ κάτω υπήρχαν δωμάτια.
Αίθουσες.
Κελιά.

<<Τι σκατά είναι εδώ;>>Ρώτησε ο Φίλλιπος.

<<Η κόλαση,>>είπε χαμηλόφωνα ο Ορφέας.

Αηδίαζα μόνο και με τη σκέψη τι μπορεί να συνέβαινε εδώ.
Όλα όσα περάσανε εδώ ,ο Ορφέας  και η Ηρώ ήταν τόσο δύσκολα και τρομακτικά.

Εκείνη μου έλεγε ότι θυμόταν και νευριαζα τόσο πολύ.
Ο Ορφέας δύσκολα μηλούσε για όλα αυτά.
Μόνο λίγες φορές μου ανέφερε κάτι.

Απορούσα πόση δύναμη είχε.
Αν δεν ήταν η Εύα με όλα αυτά σίγουρα δε θα βρισκόταν δίπλα μου.

<<Τι σου είπε πριν φύγει ο Γαβριήλ;>>
Με ρώτησε ο Ορφέας.
Το όνομα του μου θύμισε ξανά τη προδοσία,που για μια στιγμή είχα κατευνάσει μέσα μου.

<<Πρώτα η οικογένεια.>>

Εκείνος σταμάτησε από πίσω μου απότομα.Γυρησα προς τη μεριά του κοιτόντας τον μέσα από τη μάσκα.