Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 65ο

Τώρα .
Λίγο πριν.
Ηρώ,18 ετών.

<<Ναι , ξέρω όταν με δεις θα με πλακώσεις στο ξύλο,>>έλεγε ο Γαβριήλ κρατόντας το αυτί του.

Ήταν ζωντανοί όλοι.
Ευτυχώς.
Αλλά η κατάσταση ήταν τραγική από όσα μπορούσα να πιάσω από τα λεγόμενα του .

<<Ακούει φωνές;>>Με ρωτούσε η Σοφία από δίπλα.

<<Όχι,μιλάει με κάποιον,>της απάντησα καθώς προχωρούσαμε στους διαδρόμους.

<<Αχα.Ακούει φωνές στο μυαλό του. Το βρήκα,>>είπε με τη παιδική της, χαρά.

Δεν σταματούσε να μιλάει σε όλη τη διαδρομή.
Η παιδική της συμπεριφορά δεν ήταν κάτι που είχα συνηθίσει.
Παρόλο που με περνούσε δύο χρόνια, φενόταν πως ότι της είχε συμβεί την είχε κάνει να δημιουργήσει ένα δικό της κόσμο.
Σε εκείνον ήταν χαρούμενη.

Παραμηλούσε συνέχεια για τα αγόρια της.
Μου γύριζε το στομάχι στην ιδέα πως τους συναναστρέφονταν.

Το ότι τους αγαπούσε και του τρεις και το ίδιο εκείνοι.
Ήταν κάτι το αξιοπερίεργο.
Κάτι που σε φυσιολογικά δεδομένα δε θα λειτουργούσε.
Εκείνοι φένονταν πως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να τη μοιράζονται.
Να είναι όλοι μαζί.
Αλλά ο κόσμος μας είναι περίεργος .
Έχει πολλές διαστάσεις.
Ποια είμαι εγώ να της κρίνω;

Είχαμε καιρό να μηλισουμε για τα πάντα και να τη βοηθήσω.
Αν βγαίναμε ζωντανοί από εδώ.
Το μονο σίγουρο όμως, ήταν πως η περίεργη Σοφία θα αναστατώνε τη καθημερινότητα μας.

<<Τι να σου έλεγα ρε Ευά,με έχεις πρήξει το πούτσο .Άσε με. Πρέπει να φύγουμ.ε Ναι ξέρω προσέχω.Οχι δεν έχω όπλο ,>>έλεγε να διαστήματα ο Γαβριήλ και έπειτα βρίζοντας σταμάτησε.

<<Έτσι σου έδωσαν σήμα ;>>
Τον ρώτησα .

<<Ψήρα,>>εκανε νόημα στο αυτί του.
<<Βιαστείτε πρέπει να φύγουμε ,>>μας πρόσταξε.

<<Έχεις ψύρες;>>
Ρώτησε αθώα πάλι η Σοφία και εκείνος ξεφύσηξε.

Θεέ μου τι ζω;

Οι σκέψεις μου πήγαιναν στο χαμό που συνέβαινε πάνω.
Ο Γαβριήλ δε μου έλεγε πολλά, μόνο ότι είχαν κάνει επίθεση.
Και πως ερχόντουσαν να μας πάρουν.
Επίσης μου έλεγε να μη ρωτάω πολλά γιατί τον καθυστερώ και γίνομαι εκνευριστηκή.

Σπαστικέ.

Ευχόμουν να ήταν όλοι καλά .
Να μη συνέβη τίποτα κακό.