Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 11ο

Τώρα.
Ηρώ ,17 ετών.

Η απώθηση, θεωρούσε ο Φρόιντ,πως ήταν το κλειδί για τη λήθη.

Ένας μηχανισμός άμυνας που οι τραυματικές μνήμες θάβονται ή ξεχνιούνται από το ασυνείδητο, επειδή θα ήταν πολύ βλαβερές ,ως και επικίνδυνες για το συνειδητό.

Έτσι κάποιες τραυματικές εμπειρίες που έχει υποστεί κάποιος, κυρίως σε παιδική ηλικία, μπορεί το μυαλό να τις ξεχάσει εντελώς ή να τις κρύψει.

Μέχρι μια κατάσταση,ένας ήχος, ένα ερέθισμα γενικώς, να επαναφέρει θραύσματα ,εικόνες και συναισθήματα από εκείνη τη μνήμη.

Ο επιζών της τραυματικής κατάστασης , μετά από αυτό το μηχανισμό άμυνας, παρουσιάζει διαταραχές πανικού, κατάθλιψη ,αίσθημα ενοχής,δυσκολία στις διαπροσωπικές σχέσεις και η λίστα αν ψάξεις συνεχίζεται.

Αυτό είχε αποφασίσει η μικρή Ηρώ και για τις δυο μας.

Μέχρι να πάω στη ψυχοθεραπευτριά που πήγαινα τώρα,όλοι οι προηγούμενοι επέμεναν πως απλά είχα σοκαριστεί από την αλλαγή οικογενειακού περιβάλλοντος.

Ήταν φίλη της μητέρας μου, από το σχολείο και τις είχε εμπιστοσύνη , όχι ακριβώς βέβαια.

Δε το λες εμπιστοσύνη ,όταν φοβάσαι ότι θα μαθευτεί πως το παιδί σου οδεύει προς να το κλείσεις σε ψυχιατρική κλινική.

Αλλά δε βαριέσαι,για μένα δεν είχε σημασία τι πίστευε εκείνη, αλλά το ότι η Έλενα Ψαρά ήταν η καλύτερη ειδικός που μπορούσε να με αναλάβει.

Στην αρχή φοβόμουν , πως θα τα μαρτυρούσε στη μάνα μου και δεν της ανοιγόμουν.

Γιατί όποιος έκανε παρέα μαζί της , σίγουρα τα είχε χαμένα.

Αλλά μετά όταν είδα ότι δε συνέβη αυτό ποτέ ,ξεκίνησα να της ανοιγόμαι, γιατί κατάλαβα ότι μπορώ να την εμπιστευτώ.

<<Η μητέρα σου έχει ναρκισσιστική διαταραχή,Ηρώ,μου. Ήταν ακόμα και από το σχολείο έτσι και πάντα αρνιόταν τη βοήθεια. Είχα χρόνια να τη δω και ξαφνιάστηκα όταν με πήρε.Αλλά εγώ έιμαι εδώ να σε βοηθήσω και δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από εμένα.>> μου είχε πει στη πρώτη συνεδρία μας.

Τέλεια ,ήταν από πάντα έτσι.

Και γιατί δεν είναι αυτή στη θέση τη δική μου;

Γιατί αυτά έτσι πάνε.

Πάντα κάνουμε ψυχοθεραπεία εμείς, στη θέση αυτών που θα έπρεπε να κάνουν.