Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 55ο

Τώρα .
Ηρώ,18 ετών.

<<Τι έγινε;Δεν αντέχουμε;Μας κόπηκε η ανάσα;>>

Κορόιδευα τον Άρη που με τα βίας προσπαθούσε να συγχρονιστεί μαζί μου.

Η λέσχη πλέον είχε φτιαχτεί.
Ο Αχιλλέας και εγώ είχαμε έρθει μαζί με όλους για να γιορτάσουμε την ανακαίνιση.

Το μεγάλο μας αγόρι είχε τη φαϊνη ιδέα να ρίξουμε ένα δύο γύρους πριν ξεκινήσουμε τις εορτασίες.

Με προκάλεσε.Με προκάλεσε λέγοντας πως δεν υπήρχε να περίπτωση να είχα γίνει τόσο καλή.

Ας πρόσεχε.
Δύο κλοτσιες στο στομάχι και κιδυνατη αγκωνιά στο πρόσωπο τον είχαν ρίξει στο πάτωμα.

Η Εύα μου είχε δείξει πόσο εύκολο ήταν αν είχες σωστή τεχνική να ρίξεις στο έδαφος έναν μεγαλύτερου αναστήματος τύπο.

<<Με κέρδισες μικρή,>>είπε βηχιντας προσπαθόντας να σηκωθεί.

<<Ωραία,ποιος είναι ο επόμενος,>>φώναξα κοιτόντας το τα λίγα άτομα που είχαν μαζευτεί τριγύρω μου.
<<Κανένας;>>

Αναρωτήθηκα καθώς δεν είδα καμία ανταπόκριση.
Ίσα ίσα με απεύφευγαν.

<<Δε πίστευα ποτέ πως θα έβλεπα τον Άρη πεσμένο στο πάτωμα,>>ακούστηκε η φωνή του Μπιλ που μας πλησίαζε γελόντας.

<<Γέρο,με αιφνιδίασε ,>>είπε εκείνος.

<<Έλα τώρα δεξιθ την ήττα σου σαν άντρας,>>του είπα και εκείνος με κορόιδεψε.

<<Τι κάνεις μικρή μου;>>
Με ρώτησε εο Μπιλ.

<<Καλά αλήθεια μπορώ να πω πω είμαι καλά.>>

Αρχήσαμε να περπατάμε προς τα εμσα .

Το μπαρ ετοιμαζόταν .
Στα τραπέζια πάνω είχαν στηθεί τα φαγητά.
Από έξω μύριχαν τα κρέατα που έψηνε στη σχάρα ο Ορφέας.
Αν δε τα έκαιγε για πρώτη του φορά.

Ήταν συνέχεια με ένα κινητό στο χέρι.
Ξανά ξανά το έφερνε στο αυτί του και μετά νευριασμένος το έβαζε στη τσέπη του .
Είχαν περάσει τρεις μέρες και δεν είχαμε νέα από την Εύα.
Μέχρι και ο Γαβριήλ δε μπορούσε να τη βρει μέσω της Έρης.
Το μόνο που ξέραμε μόνο οι δύο με, ήταν πως είχε πάει σε μια αποστολή.

Ο μικρός όμως άρχισε να τα χάνει σιγά σιγά.
Ήταν ήδη στο τρίτο μπουκάλι μπύρας.

<<Που είναι;>>
Με ρώτησε ο Μπιλ .<<Δεν έχετε νέα της;>>