Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 17ο

Τώρα.
Αχιλλέας,23 ετών.

Ποτέ δεν είχα παρατηρήσει τις σκαλιστές λεπτομέρειες ,από τη πόρτα του δωματιού του Γαβριήλ, μέχρι εκείνη τη στιγμή που μου την έκλεισε η Ηρώ στα μούτρα.

Τώρα θα τις θυμάμαι για πάντα.

Το κέρατο μου γαμώ.
Μου έκλεισε τη πόρτα στα μούτρα.

Πώς μπορώ να τη κατηγορήσω γι'αυτό.

Βάδησε μέσα σε ένα σκηνικό, που δεν ήταν πραγματικά αυτό που φαινόταν.

<<Άσ'την να ηρεμήσει, >>μου είπε η Εύα αρπάζοντας το μπράτσο μου, την ώρα που πήγαινα να ανοίξω με φορά τη πόρτα και να τρέξω από πίσω της.
<< Δώσε της ,πέντε λεπτά ,αλλιώς θα σε σκοτώσει πριν προλάβεις να πεις κουβέντα.>>

Ναι σίγουρα.

Σιγά μη την αφήσω να ηρεμίσει.

Το μυαλό της να αρχίσει να σκαρφίζεται εκατό σενάρια.

Και τι να της πω;

Τι να της εξηγήσω.

Αν της εξηγήσω τι κάνω και γιατί το κάνω , όλα όσα προσπαθώ να στρώσω θα διαλυθούν.

Όχι η αλήθεια πρέπει να κρυφτεί.

Μέχρι να βρω τη λύση.

Αλλά γίνεται τόσο δύσκολο, ώρα με την ώρα.

Έπρεπε να τη πάρω να φύγουμε όταν είχα την ευκαιρία, αλλά...

Είχε απειλήσει τη ζωή της ,ο καριόλης o Ghost.

Η κάννη μου στο λαιμό του μέσα ,πολύ δελεαστικό πράγμα ,κάθε φορά που τον βλέπω μπροστά μου.

Λάθος ώρα, λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος και από τότε τα χέρια μου δεμένα.

Με όλους μας, να μας τραβά ο βούρκος ακόμα πιο πολύ.

Δεν έχει ιδέα όμως, τι του ετοιμάζω.

Αν όλα πάνε βάση σχεδίου, θα απαλλαγούμε πολύ σύντομα.

Όλα για εκείνη...

Η Ηρώ δε θα με πιστέψει όμως.

Ποιος θα με πίστευε;

Θα με περάσει για τρελό.

Σε περνάει ήδη.

Να βυθιστεί στη σκέψη της, να κλειστεί και να έχουμε άλλα.

Άσε που είναι πιωμένη και χαρμανιασμένη.

Κάνει μπαμ από μέτρα.

Και τα μάτια της.

Ο πόνος που διαγράφηκε καθώς ράγιζε η καρδιά της ,την ώρα που μας είδε.