Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 33ο

Τώρα.
Αχιλλέας, 23 ετών.

Δε μπορούσαμε να τον βρούμε πουθενά.
Διασκορπισμένοι παντού.

Τα παιδιά της λέσχης χτένισαν όλη τη πόλη.

Ακόμα και σε όλη τη χώρα δεν υπήρχε σημάδι του πουθενά.

Όσους δικούς του βρήκαμε και να του βασανίζαμε ,κάνεις δεν ήξερε που μπορεί να κρυβόταν.

Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μην αφήνει ίχνη;

Ήταν σαν να είχε γίνει αόρατος.

Ο Χρυσαλής και οι δικοί του κρατούσαν χαμηλό προφίλ.

Αν και σε επικοινωνία μαζί του φαινόταν πως δεν είχαμε τελειώσει μαζί τους.

Ένιωθε προδομένος.

Όλο το σκηνικό βρωμούσε από παντού.
Όσοι τουςκυνηγούσαν δεν ήταν απλοί άνθρωπο, ούτε κάποια εχθροί τους από τον υπόκοσμο.

Κανείς δεν ήξερε τίποτα και γι'αυτούς.

Από την Εύα φαινόταν ,πως δεν επρόκειτο να μαθαίνα τίποτα.

Τα χείλη της ήταν σφραγισμένα.

Προστάτευε κάτι ή κάποιον ,ήμουν βέβαιος.

Η νευρικότητα με είχε καταβάλει.

Ήμουν σε εγρήγορση και η κόκα ήταν ένα κομμάτι που με κρατούσε στα ίσια μου

Δεν έκανα συχνά ,αλλά δεν υπήρχε κάτι άλλο που θα μπορούσε να με κρατήσει στη κατάσταση αυτή.

Προσπάθησα αλήθεια να ηρεμήσω.
Μόνο εκείνη με ηρεμούσε.
Αλλά ακόμα και αυτό άρχισε να μη δουλεύει.

Ο φόβος ότι θα της συνέβαινε κάτι με τρέλαινε.

O Ghost δε θα το άφηνε όλο αυτό.

Μετάνιωσα που δεν είχα τη δύναμη να τον αποτελειώσω.

Κοιτούσα μέσα στα μάτια του την ώρα που τον στόχευα
Το μυαλό μου φώναζε σκότωσε τον.

Αλλά δίστασα.

Εκείνα ήταν που με κράτησαν.
Ίσως να έβλεπα μέσα τους τη μοίρα μου που τόσο ήθελα να αποφύγω.

Ήθελα να προστατεύσω το κουτάβι μου, αλλά όσο και να πίστευα πως απλός όλα τα έκανα για μια απειλή, τόσο πολύμου υπενθύμιζα οι σκέψεις μου, αυτό που στη πραγματικότητα ήθελα να αποφύγω.

Πλέον ήξερα γιατί ο αδερφός του Χρυσαλή είχε αναφέρει το όνομα της.

Δεν ήθελα να το παραδεχτώ.
Την προστάτευα από αυτό αλλά μάλλον είχα αποτύχει.