Στάχτες και βροχή

Κεφάλαιο 3ο

Τώρα.
Ηρώ,17 χρονών.

Το πινέλο, φεύγει πάνω στο καμβά, με γρήγορες, κοφτές κινήσεις.

Κόκκινο , μαύρο , γκρί.

Τα χέρια μου,αναμιγνύουν τα χρώματα πάνω στη παλέτα.

Εξαγνισμός.

Τι κάνω, ένας θεός ξέρει.

Αν υπάρχει θεός.

Και αν υπάρχει, τι σκεφτόταν αλήθεια και με έφτιαξε έτσι;

Προσπαθώ να αποσυμφορίσω το είναι μου .

<<Ξέρεις Ηρώ,η καλλιτεχνική σου φύση είναι αυτή που σε κρατάει σε ισορροπία.
Αυτή θα μας βοηθήσει ,με το καιρό να ανακαλύψουμε, τι συμβαίνει πραγματικά στη ψυχή σού και να επαναφέρουμε οτιδήποτε είναι κρυμμένο>>.

Τα λόγια της ψυχολόγου, ηχούν στα αυτιά μου.

Να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει στη ψυχή μου;

Εδώ και οχτώ χρόνια προσπαθούμε να βρούμε τι συμβαίνει στη ψυχή μου.

Μάντεψε ψυχολόγε,μάλλον έχουμε αποτύχει.

Με ένα βήμα πίσω και την άκρη του πινέλου στο στόμα μου, επεξεργάζομαι το δημιούργημα μου.

Που αυτή τη στιγμή, απλά μοιάζει με μια φυγούρα ,πεσμένη πάνω στο δάπεδο και γύρω της το χάος.

Άρρωστη είσαι άρρωστη.

Ποιος ζωγραφίζει αυτό το πράγμα;

Κανένας.

Μετά από εκείνη τη μέρα του γάμου και τη κρίση μου,ακολούθησαν χρόνια οι επισκέψεις σε παιδοψυχολόγους ,
γιατρούς, ψυχιάτρους.

Αγωγές ,φάρμακα στην εφηβεία.

Αλλά εγώ δεν καλυτέρευσα ποτέ.

Μετατραυματικό στρες είπαν στην αρχή,από την αλλαγή περιβάλλοντος.

Πατέρας εξαφανισμένος.

Μαμά βρίσκει γκόμενο.

Μαμά παντρεύεται γκόμενο.

Το παιδί της παθαίνει ψυχωσικό επεισόδιο , βλέπει σκιές και ακούει φωνές.

Ναι σίγουρα.

Μαλακίες.

Δεν έχω ακούσει ξανά τέτοιες μαλακίες.

Ακόμα και σε ένα πεντάχρονο να το πεις θα σου πει, ότι όλο αυτό δε στέκει.

Πας κόντρα όμως σε ένα ψυχολόγο με εμπειρία;

Όχι, ποτέ.