Στάχτες και βροχή

Πρόλογος

Πολλές φορές αναρωτήθηκα ,γιατί όλα αυτά έπρεπε να συμβούν σε εμένα.

Ήταν το κάρμα μου;
Η μοίρα μου;

Όταν έρχεσαι σε αυτή τη ζωή,όλα είναι καινούργια,όμορφα.

Αλλά παράλληλα τρομακτικά και δύσκολα .

Βρίσκεις όμως παρηγοριά, σε χέρια που σε προστατεύουν.

Μεγαλώνεις ,ανακαλύπτεις το κόσμο.

Χαίρεσαι ,λυπάσαι.

Κανείς όμως δεν σε προετοιμάζει, για το τι θα γίνει ,αν σε ακουμπήσει το σκοτάδι.

Έμενα με τράβηξε μέσα του και δεν με άφησε ποτέ.

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά σε εμένα?

Γιατί είσαι και εσύ το ίδιο με αυτόν.

Ψιθυρίζει αυτή η ενοχλητική φωνή, μέσα στο μυαλό μου.

Όσο και να θες να το αποφύγεις, είστε το ίδιο .

Σκάρτοι, άγριοι χωρίς ενσυναίσθηση.

Ίσως, είναι η αλήθεια.

Αλλά δεν μπορώ να το αποδεχτώ.

Πως μπορείς, να αποδεχτείς κάτι το οποίο δεν πρέπει να υπάρχει?

Δεν είμαι εγώ αυτό.

Δεν ήμουν ποτέ.

Όλο το σώμα μου τρέμει.

Μπρος πίσω ,ταράζεται.

Καθώς κρατώ τα γόνατα μου, κοντά στο στήθος μου.

Τα δάκρυα κυλούν.

Οι λυγμοί φεύγουν χωρίς φραγμούς.

Γιατί?

Στο βάθος, ακούγεται η φωνή του.

Το όνομα μου στα χείλη του , σα μελωδία.

Όχι..

Βλασφημία.

Εσύ φταίς.
Εσύ φταίς.
Εσύ φταίς.

<<Πάψε.Πάψε.Πάψε>>.

Τσιρίζω με όλη μου τη δύναμη,μέχρι που νιώθω τα πνευμόνια μου, ότι θα εκραγούν.

Σιωπή,η απόλυτη σιωπή.

Κανείς δεν είναι μαζί μου.

Σηκώνω αργά το βλέμμα μου,
κοιτάζοντας ανάμεσα από τα μαλλιά μου που είναι κολλημένα, πάνω στο πρόσωπο μου, τι υπάρχει γύρω μου.

Δεν υπάρχει τίποτα .

Μόνο εγώ ,οι δαίμονες μου και το χρώμα κόκκινο.

Αίμα...